به گزارش گروه بین الملل زیست نیوز، در فصل تابستان و هنگامی که موضوع تغییرات آب و هوایی به واسطه اخبار مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا به حاشیه رانده شده بود، کنفرانس "موسسه بین المللی آب استکهلم" برای "هفته جهانی آب" بر اقدام‌ها و طرح‌های جهانی مورد نیاز به منظور ادامه حیات با اثرات این پدیده متمرکز شده بود.
در گزارشی که با عنوان "تغذیه جهان تشنه" از سوی این موسسه منتشر شده، عوامل مختلفی مانند کمبود آب برای کشاورزی و روند افزایشی جمعیت جهان مورد توجه قرار گرفته اند. این قبیل عوامل تا سال 2050، جهان را وادار به کاهش میانگین مصرف گوشت و لبنیات به 5 درصد از کل کالری مورد نیاز انسان خواهند کرد. در حال حاضر، پروتئین‌های حیوانی حدود 20 درصد از میانگین رژیم غذایی انسان‌ها را تشکیل می دهند.
اما تولید مواد غذایی برای دامپروری، یک سوم از زمین‌های کشورهای جهان را به خود اختصاص داده است. با توجه به این حقیقت، اگر قصد داریم تا جمعیت پیش بینی شده 9 میلیارد نفری جهان طی کمتر از 40 سال آینده را تغذیه کنیم، حتی چنین تغییر عادات غذایی نیز کافی نخواهد بود.
با توجه به آنچه که در گزارش موسسه بین المللی آب استکهلم آمده است، جهان نیازمند به کار گیری سیستم مطمئن و سازماندهی شده تجارت مواد غذایی است. به عنوان مثال، کاهش ضایعات غذایی مصرف کنندگان و جهشی بزرگ در بهره‌وری مصرف آب در بخش کشاورزی می توانند نقشی مهم در این زمینه ایفا کنند.
به رغم تمامی تلاش‌های صورت گرفته برای ارتقا بهره‌وری، افزایش محصول و رشد تولید در زمین‌های کشاورزی، نیمی از ضرر قابل پیشگیری در نخستین مراحل زنجیره تولید مواد غذایی و در مراحل بعدی به صورت ضایعات غذایی ایجاد می شود.
بر اساس گزارش سازمان خوار و بار جهانی (فائو)، این مساله رقمی حدود 1.3 میلیارد تن مواد غذایی یا شش برابر بیشتر از تولید خالص منطقه جنوب صحرای آفریقا، یکی از آسیب پذیرترین و حساس‌ترین مناطق جهان به کمبود مواد غذایی مرتبط با آب، را شامل می شود.
به گفته فائو، سرانه سالانه ضایعات غذایی مصرف کنندگان در آمریکای شمالی و اروپا حدود 105 کیلوگرم است. این میزان به راحتی و از طریق اقدام‌هایی ساده مانند تغییر برخی سیاست‌ها (به عنوان مثال، "یکی بخر دوتا ببر" که مصرف بیش از اندازه و افزایش ضایعات را در پی دارد) کاهش می یابد.
اما تا پیش از رسیدن مواد غذایی به دست مصرف کنندگان، بهترین روش‌ها برای کاهش ضایعات، سرمایه گذاری در بهبود تکنیک‌های برداشت محصول در کشورهای در حال توسعه و همچنین، مراحل پس از برداشت، بسته بندی و سیستم‌های بازاریابی بهتر است. این قبیل موراد هماهنگی هرچه بیشتر عرضه و تقاضا را موجب خواهند شد.
در جهانی که از نظر شرایط زیست محیطی زیر فشار و تنش قرار داشته و با کاهش منابع آب شیرین برای کشاورزی مواجه است، ایده افزایش تولید برای تامین تقاضای رو به رشد آن، دیگر از جایگاه خاصی برخوردار نیست. بنابر برخی ارزیابی‌های صورت گرفته، نیمی از نسل آینده ما تحت تاثیر کمبود آب پایدار در جهان قرار خواهند گرفت. بر همین اساس، برای جلوگیری از ایجاد جهانی گرسنه نیازمند برنامه ریزی در زمینه شیوه کارآمد تجارت مواد غذایی و تلاش آگاهانه جهانی برای کاهش ضایعات در هر مرحله از زنجیره تولید مواد غذایی هستیم.