عصر ایران؛ علی قادری - زمانی که روستای کرد نشین قسطل جندو در شمال حلب با نیت مقدس "مسلمان کردن کفار" مورد هجوم یک گروه سلفی قرار گرفت، شبکه العربیه تلاش بسیاری کرد تا آن را به عناصر خودسر وابسته به ابو ابراهیم، قاچاقچی و زورگیر معروف اعزاز نسبت دهد تا دامن پاک انقلاب سوریه به این شایعات که ساخته عناصر وابسته به نظام بود، آلوده نشود اما انتشار تصاویر پلیس مذهبی در منطقه باب حلب که اهالی را با دوشکا به اقامه نماز ظهر دعوت می کرد واقعیتی بود که روایت عناصر خودسر و حکایت دامن پاک انقلاب را بی اعتبار می ساخت. انقلابی که با شعار آزادی آغاز شد و به پلیس مذهبی منجر گردید.
هیئت امر به معروف و نهی از منکر بر اساس الگوی سعودی و دستور شورای نظامی انقلاب تشکیل شده است که رسالت آن برقراری مظاهر اسلامی در سرزمین های آزاد شده از سیطره نظام بشار اسد است.
بر اساس فرامین این هیئت، محل های تجاری به هنگام ادای فریضه نماز جماعت تعطیل می گردند و زنانی که اقدام به رانندگی در ملاء عام کنند به مجازات اسلامی خواهد رسید.
البته شورای نظامی انقلاب و هیئت امر به معروف و نهی از منکر، نهادهای وابسته به جبهه النصره الشام، شاخه سوری القاعده نیستند بلکه آنها زیر مجموعه "ارتش آزاد" هستند که این امر بیانگر حاکمیت تفکر سلفی بر دایره میدانی این ارتش است.
با وجود اینکه نام جبهه النصره الشام در لیست گروه های تروریستی وزارت امور خارجه امریکا قرار گرفت و در اجلاس آنتالیا که با هدف ایجاد وحدت در صفوف مخالفین مسلح تشکیل شده بود از فرماندهان این گروه دعوت نشد، اما واقعیت این است که امروز در سوریه، تعیین مرز میان ارتش آزاد و القاعده امکان پذیر نیست چه اینکه با مخالفت های سران ائتلاف ملی مخالفین نظیر معاذ الخطیب با این اقدام وزارت امور خارجه امریکا و حمایت ائتلاف از جبهه النصره الشام و فرمانده آن ابو جلبیب الطوباسی، داماد زرقاوی، تشخیص مرز اخوان المسلمین با القاعده در بحران کنونی سوریه امکان پذیر نیست.
این یکی از ویژگی های خاص این بحران است که سقوط نظام تبدیل به عنوانی شده است که همه دشمنان دیروز از القاعده و اخوان المسلمین تا سرویس های اطلاعاتی عربی و غربی را زیر یک چتر جمع کرده است. به گزارش روزنامه یورت ترکیه، بیش از ده هزار تن از عناصر وابسته به طالبان از پادگان نظامی جیلفی گوزی واقع در اسکندرون ترکیه به عنوان پایگاهی برای جنگ در سوریه بهره برداری می کنند.
چندی پیش نیز روزنامه ایندیپندنت گزارش داد که با میانجیگری قطر میان سازمان اطلاعات مرکزی امریکا و القاعده یمن، در ازای جابجایی عناصر القاعده از این کشور به سوریه، ارتش امریکا حملات خویش به مراکز این گروه در یمن را متوقف خواهد کرد.
شبکه دوم تلویزیون اسراییل نیز اخیر گزارش اختصاصی را پخش کرد که یکی از خبرنگاران این شبکه در حومه شهر ادلب در شمال غرب سوریه تهیه کرده بود که یکی از مراکز اصلی گروه های سلفی در این کشور است. برجسته ترین بخش این گزارش تلویزیونی جایی است که یکی از فرماندهان جهادی اظهار می کند که اگر شارون اسراییلی بیاید و بگوید که دشمن بشار هستم بر روی چشم من جای دارد!
به گزارش رسمی محققین سازمان ملل که اخیرا در ژنو و بروکسل منتشر شده است، جنگجویانی از 29 کشور در درگیری های کنونی سوریه شرکت دارند که بر اساس ایدئولوژی جهادی از نقاط مختلف دنیا به این کشور آمده اند.
پرسش این است که چه سری در بحران سوریه وجود دارد که همه دشمنان دیروز را در زیر یک چتر گرد آورده است. آیا مشکل بشار است که اگر نصیحت شیخ حمد بن جاسم، وزیر امور خارجه قطر را مبنی بر قطع ارتباط با ایران و حزب الله را می شنید، سر اخوان المسلمین همانند سال 1982 در سینی به اسد تقدیم می شد و یا اینکه دعوای اصلی بر سر نظام سوریه و جایگاه منطقه ای این نظام است؟
آیا مشکل بشار است یا دعوا بر سر انتقال منابع نفت و گاز مدیترانه به اروپا از طریق سوریه؟ آیا مشکل بشار است یا نابودی ارتش سوریه به عنوان آخرین ارتش عربی خارج از اداره وزارت دفاع امریکا؟ آیا مشکل بشار است یا تضعیف سوریه و نابودی زیر بنای اجتماعی و اقتصادی این کشور تا دیگر هیچگاه به عنوان تهدیدی برای اسراییل به شمار نیاید؟ آیا مشکل بشار است یا انحصار و صید القاعده و گروه های جهادی سلفی در سوریه تا برای مدت ها غرب از تهدید آنها در امان بماند؟
البته این به معنای این نیست که همه مخالفین نظام سوریه، سلفی و یا وابسته القاعده هستند چرا که در داخل سوریه گروه های ریشه داری نظیر هیئت هماهنگی مخالفین وجود دارند که غرش انفجارهای انتحاری اجازه نمی دهد که صدای آنها به گوش برسد، مخالفینی که اعتقاد دارند تنها راه حل بحران سوریه، پایان درگیری ها و آغاز گفتگوهای سیاسی برای ایجاد تغییر در این کشور است.
اسد ، البته باید به رأی مردم تمکین کند و قطعاً اگر به جای حکومت تک حزبی در سوریه ، تن به دموکراسی می داد ، چنین روزهای سیاهی بر کشورش تحمیل نمی شد ولی سخن بر سر این است که مردم سوریه که در میان جنگ بی رحمانه اسد و مخالفانش گیر کرده اند ، از ان بیم دارند که از چاله اسد بیرون بیایند و به چاه اسلامگرایان تندرویی گرفتار شوند که می خواهند از سوریه لائیک ، جامعه ای بسته و سلفی مانند عربستان ایجاد کنند و ولو به زور دوشکا هم که شده ، مردم را به سمت صف های نماز جماعت شان هدایت کنند.
حوادث سوریه به هیچ وجه انقلاب مردمی نیست