عصر ایران؛ مهرداد خدیر- رییس جمهور روحانی طی کمتر از یک هفته و در دو جمع هنرمندان و پژوهشگران، سخنانی فرهنگی از جنس آنچه طبقه متوسط رای دهنده به او انتظار داشت بر زبان آورد.
تاخیر در پرداختن به این دو مقوله به خاطر آن است که می دانیم دغدغه اول و اصلی روحانی در مرتبه نخست، موضوع پرونده هسته ای بود و در نوبت بعد وضعیت اقتصادی و چون دومی هم از اولی تاثیر پذیرفته پی گیری کاهش تحریم ها طبعا بر اقتصاد و معیشت مردم نیز اثر می گذاشت و هر دو با هم در دولت دنبال شده اما حساسیت بر سر آنها چنان بود که این تصور شکل گرفت که روحانی همچون هاشمی دهه 70 تنها به توسعه اقتصادی بها می دهد و از فرهنگ غافل است با این تفاوت که او سیاست خارجی را نیز دوشادوش اقتصاد پیش می برد.
درست است که او با سیاست خارجی و اقتصاد شروع کرد اما قرار نبود در این دو ایستگاه توقف کند. ایستگاه اول با توافق ژنو نماد و نمود یافت و از 30 دی آثار خود را بر ایستگاه دوم نیز نشان می دهد.
از این رو به نظر می رسد رییس جمهور با احساس فراغت نسبی از این دو حوزه سراغ حوزه های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی رفته است. کما این که در جمع هنرمندان به صراحت گفت : «هنرمند، هنرمند است و این عرصه را نمی توان به ارزشی و غیر ارزشی تقسیم کرد زیرا هنر، خود ارزش است». در جشنواره تحقیقاتی رازی هم تصریح کرد: «جامعه نیاز به شک و پرسش دارد. تحقیق از شک مقدس آغاز می شود. شک، همان آغازی است - که اگر درست حرکت کنیم- ما را به علم ویقین می رساند.»
کسانی که از زمان تشکیل دولت روحانی برای شنیدن سخنانی از این دست از زبان خود او بی تابی می کردند اکنون به قاعده باید دریافته باشند که باور و رویکرد رییس جمهور مهم تر از سخنرانی های هیجانی است و همین که وارد فاز فرهنگی و اجتماعی شده فرصت مغتنمی است اما نباید انتظار داشت او همچون رییس جمهور اسبق اصلاح طلب سخنان تئوریک را با همان ادبیات مطرح و تکرار کند. چرا که روحانی شخصیتی عملگراست و خود خاتمی هم از روحانی انتظار دارد اجرایی شدن آن گفتمان را مشاهده کند و نه صرفا تکرار گفتار را.
البته این عملگرایی مانع از این نشده که بگوید: «اگرچه ممکن است که آقای جنتی- وزیر ارشاد- باز هم کارت زرد بگیرد اما این دولت به تمام تعهدات و قول هایی که در دوران انتخابات داد عمل خواهد کرد.کارت زرد برای این دولت باعث نگرانی نیست. ما به امثال آقای جنتی به عنوان مدافع آزادی و هنرمند افتخار می کنیم. در هر مسیری سوختن و هیچ نگفتن هنر است.»
تعبیر اخیر را می توان به این معنی دانست که نگفتن ها را به حساب فراموش نکردن نگذارید. هم زمان و هم زبان با محمود دولت آبادی نویسنده نام دار ایرانی در توصیف دیدار اخیرمی توان از امید به اصلاح و گشایش گفت و البته قید او را هم آورد که «اگر دیر نشده باشد..»