عصر ایران؛ مصطفی داننده- عادت کرده‌ایم همه چیز را گردن دیگران بیندازیم. همه مقصر هستند جز خود ما. حکومت، پلیس، پدر، مادر، دوست، همسر، زن، بچه. بیگناه ماجرا تنها و تنها ما هستیم.
دادگاه ما همیشه یک پیروز دارد آنهم خود ما هستیم. اتوبوسی در جاجرود به دره افتاد و باعث مرگ 11 نفر شد. بعد از این ماجرا همه گفتند پس پلیس تو این مملکت چی کار می‌کنه؟ این چه وضع اتوبوس‌هاست؟ جاده که نیست قتلگاه!
همه اینها رو گفتیم اما فراموش کردیم مقصر اصلی این حادثه وحشتناک راننده اتوبوسی بوده است که به خاطر پول بیشتر چشم خود را بر خرابی ترمز اتوبوس بسته و دل به جاده زده است.
راننده می‌دانسته است که سوار بر اتوبوسی است که دچار اشکال است اما تصمیم به حرکت می‌گیرد. او احتمالا با خود گفته است « حالا می‌ریم، ببینم چی میشه» و استارت زده است. بدون اینکه فکر کند جان حداقل 30 مسافر در گرو رانندگی اوست.
این نمونه‌ای از یک حادثه است.واقعا بیایید کلاهمان را قاضی کنیم. در حوادثی که در ماه‌های اخیر برای دو کودک اتفاق افتاد. مقصر فقط قاتل‌ها بودند؟ آیا خانواده این دو کودک تقصیری نداشتند؟ کوتاهی از آنها در نگهداری از فرزندان خود روی نداده است؟
آری، گاهی خودمان مقصر هستیم. همیشه نباید تقصیر
را به گردن دیگران بیندازیم.
حکومت وظیفه تامین امنیت مردم را به عهده دارد اما این باعث نمی‌شود که ما چشممان را بر روی تمام اتفاقات ببندیم. پلیس که نمی‌تواند در همه کوچه‌ها در همه مغازه‌ها و در همه خیابان‌ها حضور داشته باشد.
بگذارید در آستانه مهر و بازگشایی مدارس مثالی دیگری برایتان بزنم. همه ما تقریبا نمره بد در کارنامه خود داریم. این نمره بد برای برخی زیر 10 است و برای عده‌ای دیگر از 16 یا 17 و البته انگشت شماری زیر 18 و یا 19. اما متفق القول همه بر این باور هستیم که نمره را با ما نداده‌اند. معمولا قبول نمی‌کنیم ما نتوانستیم نمره بگیریم نه اینکه معلم به ما نمره نداده است.
همه می‌دانیم پراید خودروی امنی نیست. اما در اتوبان یا جاده پا را روی گاز می‌گذاریم و با 180 کیلومتر سرعت رانندگی می‌کنیم. وقتی حادثه‌ای هم اتفاق می‌افتد سریع گناه را به گردن پراید می‌اندازیم. شاید اگر با 100 کیلومتر در ساعت رانندگی می‌کردیم هیچگاه دچار حادثه نمی‌شدیم. بازهم می‌گویم پراید خودروی امن و مطمئنی نیست.
بازی‌های فوتبال را دیده‌اید. تیمی وقتی برنده
میشود سرمربی چنان از اندیشه‌ها و تاکتیک‌های خود سخن می‌گوید که گویی فاتح
شطرنجی نفس گیر شده است. اما همین مربی وقتی می‌بازد اولین کسی که مقصر است داور
است.
در یک اتفاق تلخ عوامل زیادی نقش دارند. نمی‌شود به صورت 100 درصد یک نفر و یا یک سیستم را مقصر معرفی کرد. هرکسی باید سهم اشتباه خود را قبول کند.
تا وقتی کسی هست که ما تمام حوادث را به گردن او بندازیم تا خود را تبرئه کنیم نمی‌توان امید داشت که جامعه به سوی جامعه آرمانی پیش برود. باید این عادت را ترک کنیم و تلاش کنیم اولین کسی که قرار است در دادگاه محاکمه کنیم خودمان باشیم تا بعد نوبت به دیگران برسد.
باور کنیم اگر خودمان را اصلاح کنیم جامعه اصلاح خواهد شد.
ایتالیایی ها برای جلوگیری از تصادف اتوبوس دانش آموزان چی می کنند؟ (فیلم)
درسته که انسانها باید اصلاح بشن اما تکلیف کسی که اصلاح پذیر نیست چیه؟؟؟؟
تکلیف کسی که وجدان نداره و جون مردم براش بی ارزشه چیه؟ آیا نباید قانون چلوی این افراد رو بگیره؟؟؟؟؟
الحق اين ناشناس آخري سخن از جان بنده گفته است . شما چهار سال است همه تقصير ها راگردن .آن گردن شكسته احمد ي نژاد انداخته ايد ؟؟؟؟؟
عالم بی عمل زنبور بی عسل؛
زنبور درشت بی مروت راگوی
باری چو عسل نمی‌دهی نیش مزن
برادر شما که تمام مشکلات را گردن دولت قبل (یعنی قبل تر) می اندازید چرا؟؟؟؟؟؟
در مورد قتل دو کودک قضیه متفاوته, یعنی به نظر شما هیچ بچه ای حق نداره در کوچه بازی کنه چون یکسری ادم بیمار دارن تو شهر راست راست راه میرن؟
فکر میکنید پدر بنیتا چقدر طول کشیده تا از خودرو پیاده بشه و درب رو ببنده؟
عصر ایران مردم ایران نیاز به تفریح دارن باید مکان های تفریحی ساخته بشه تا مردم مخصوصا بزرگسالان انرژی و هیجانات خود را تخلیه کنند, کشور های دیگه بخاطر ترویج فساد مراکز تفریحی رو نمیسازن بلکه بخاطر خالی کردن هیجانات و انرژی های کاذب مردم ساختن, که منجر به کمتر عصبانی شدن مردمشون میشه
چند روز دیگر بعید نیست اگر گفته شود برجام هم کار احمدی نژاد بود !!!
شاهدش هم همین کامنتها که مقاله رو به سخره گرفتند یا رد کردند... ظاهرا متاسفانه همه معتقدیم که : همه مقصرند جز من!
# از خودمان شروع کنیم
# مسئولیت پذیری
# وجدان کاری