عصرایران؛ مصطفی داننده- همه مردم در صف گوشت بودند. همه مردم به شمال آمده بودند. همه مردم در تهران مانده بودند. همه مردم در سیل غرق شدند. همه مردم آجیل خریدند. همه مردم مخالف روحانی هستند. همه مردم موافق روحانی هستند. همه مردم دوست دارند مهاجرت کنند. همه مردم به راهپیمایی آمده بودند.
این همه مردم را از کجا می‌آوریم. واقعا چرا فکر میکنیم آنهایی که در اطراف ما هستند همه مردم‌اند. در فضای مجازی چرخ می‌زنیم، نظرهای منفی را می‌خوانیم و بعد آن را به کل جامعه تعمیم می‌دهیم.
مغازه‌ها شلوغ هستند و مردم در حال خرید ما فکر میکنیم وضع همه جامعه خوب است و همگان در حال پرکردن یخچال‌های خود از گوشت، مرغ و میوه هستند.
در مهمانی‌ها از گرانی گلایه میکنیم و هم صدا از قیمت پیاز و سیب زمینی، شکایت میکنیم و برچسب بدبختی را به همه مردم می‌زنیم.
چند خبر بد در رسانه‌ها می‌خوانیم از چند اختلاس مطلع می‌شویم، بعد میگوییم همه دزد شده‌اند. همه به حرام خواری عادت کرده‌اند.
این چه رسمی است که در میان ما نهادینه شده است. اطرافیان ما، شهرما، صفحه اجتماعی ما، سایت ما، روزنامه ما، تلویزیون ما، همه کشور نیستند. آنها فقط بخشی از یک جامعه هستند.
در جای جای ایران بخشی از مردم مشکل اقتصادی ندارند و بخش بزرگ‌تری با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند.
بیاییم نظر خودمان را نظر همه ندانیم. حتی نظر فامیل، شهر و استان خود را هم نظر همه کشور ندانیم. ما هیچ وقت از نظر همه جامعه مطلع نخواهیم شد مگر اینکه یک در هر موضوعی از طریق رفراندوم، نظر مردم را جویا شویم.
آنقدر خودمان را نماینده مردم ندانیم. این کشور حدود 80 میلیون جمعیت دارد. آیا واقعا یک صفحه اینستاگرام یا یک خطبه نماز جمعه، بیان کننده نظر همه مردم است؟
این تصور همه مردم، باعث درک اشتباه از شرایط جامعه خواهد شد. باعث می‌شود خیلی از دردهای جامعه را نبینیم و تصورات غلطی از سبک زندگی جامعه داشته باشیم.
این تصور باعث می‌شود در تصمیم‌گیری برای مردم هم دچار اشتباه شویم.
در انتخابات‌ها به خوبی می‌شود به این معنا رسید. با پر شدن یک ورزشگاه یا یک مصلی، فکر میکنیم تمام ایران با ما همراه است و رای آنها برای ماست. درحالی که حاضران در آن نشست را حتی نمی‌شود همه مردم شهر نامید چه برسد همه مردم کشور.
بیاییم بگوییم به نظر من و کاری به نظر دیگران نداشته باشیم. بیاییم از برخی و بخشی از جامعه استفاده کنیم. بیاییم اجازه بدهیم مردم خودشان نظرات‌شان را بیان کنند و ما سخنگوی آنها نباشیم.
بیاییم دست از مطلق گرایی برداریم.
آخه کسی رو مثل این آقا سراغ ندارم که نظرات خودشو نظر کل جامعه بدونه
جالبه حتی تو این مقاله هم اینطوریه
یعنی چون خودش ((ما)) میگه فکر میکنه بقیه هم اینجورین
خیلی باحالی .
شاید راست بگویند که بدون دروغ نمیتوان زندگی کرد .
نظرتان راجب به این جمله آخر چیست ؟
من میگویم زیباترین پوشش برای مخفی کردن عمق فاجعه