عصرایران- تا قبل از اینکه آمریکا رسماً و علناً وارد مذاکرات هسته ای ایران شود، کشورهای عربی منطقه خلیج فارس، نگرانی چندانی از این گفت و گوها نداشتند اما پس از تبدیل مذاکرات "ایران با تروئیکای اروپایی" به مذکرات "ایران با 5+1 " کشورهای عربی، احساس کردند که سطح گفت و گوها، از حوزه هسته ای فراتر رفته و مسایل کلان تری را دنبال می کند که از آن جمله می توان به حرکت ایران و غرب (و مشخصا آمریکا) به سمت عادی سازی روابط اشاره کرد.درست از این نقطه بود که اعراب احساس نگرانی کردند.
کشورهای عربی خلیج فارس را بی هیچ تردیدی می توان برنده مطلق نوع روابط کنونی ایران و آمریکا دانست.
آنها از یک طرف مایل به وقوع درگیر نظامی بین ایران و آمریکا نیستند زیرا به خوبی می دانند که در صورت برافروخته شدن آتش چنین جنگی، شعله هایش حتماً دامن اعراب منطقه را هم خواهد گرفت چه آنکه کمیت و کیفیت جنگ ایران و آمریکا با هیچ کدام از دو جنگ منطقه ای پیشین آمریکا با افغانستان و عراق قابل قیاس نخواهد بود.
اما از سوی دیگر، سران کشورهای عربی منطقه مایل به حسن روابط ایران و آمریکا هم نیستند و حالت نه جنگ و نه صلح فعلی را بهترین و مطلوب ترین گزینه تاریخی برای خود می دانند زیرا این وضعیت یک خلاء مانور برای آنها پدید آورده است که تا پیش از این حتی فکرش را هم نمی کرده اند.
به عنوان مثال، فقط امارات متحده عربی، از تحریم های ایران سالانه بیش از 11 میلیارد دلار نفع می برد چه آنکه این کشور و به ویژه شهر تجاری آن یعنی دوبی، مرکزی برای صادرات مجدد از مقصد و به مقصد ایران شده و اماراتی ها بدون آنکه حتی یک سر سوزنی نیز تولید داشته باشند فقط از رهگذر واسطه گری برای دور زدن تحریم ها و محدودیت ها، سالانه میلیاردها دلاری که باید صرف ساختن ایران می شد را به جیب می زنند.
از منظر سیاسی نیز آمریکا ناگزیر است فقدان شریک مهمی چون ایران را با تمسک به کشورهای عربی منطقه جبران کند و سطح تعاملش را حتی با کشورهای کوچکی مانند بحرین و عمان به مثابه شرکایی استراتژیک ارتقا دهد تا بتواند به عنوان مثال ناوگان پنجم دریایی اش را در بحرین استقرار دهد.
همچنین برای کشورهای عربی خلیج فارس بسیار مهم است که در منازعات سیاسی و اقتصادی خود با تهران، از حمایت قدرتی مانند آمریکا برخوردار باشند. به عنوان مثال، اگر سطح روابط ایران و آمریکا در حد عالی بود، سعودی ها در ماجرای یمن تا به این حد نمی توانستند یکه تازی کنند و ... .
از این روست که اعراب نگران پایان وضعیت کنونی اند و می ترسند که ایران و غرب در ورای مذاکرات هسته ای به وضعیت ثبات روابط برسند و گام زدن در مسیر عادی سازی روابط دیپلماتیک را ولو در طول زمان، آغاز نمایند.
لذا آنها می کوشند به نحوی وارد مذاکرات شوند تا با اعمال نفوذ خود، از شکل گیری چنین وضعیتی جلوگیری نمایند زیرا سیاستمداران عرب به خوبی می دانند که در شرایط بهبود رابطه ایران و غرب، برای آمریکا و اروپا به صرفه نخواهد بود پیش از این بر روی کشورهای عربی هزینه کنند و بدتر از آن اینکه اگر خیال غرب از ایران آسوده گردد، فشارهای آن بر روی حکام عرب بر روی مباحثی مانند حقوق بشر و دموکراسی آغاز خواهد شد و آنان را ناگزیر از تن دادن به تغییرات سیاسی در داخل خواهد نمود.
به علاوه کشورهای عربی نیک می دانند که بستر چنین مذاکراتی ، طبیعتاً مهیای امتیاز گیری آنها از ایران و 5+1 است.
بنابراین، به تصریح باید گفت، اعراب برای ورود به مذاکرات هسته ای ایران حسن نیت ندارند. وانگهی باید پرسید که اساسا پرونده هسته ای ایران به این چند کشور عربی، چه ربط حقوقی دارد که می خواهند وارد آن شوند؟!
اتفاقا نقدی که بر سیاستمداران ایرانی وارد است اینکه از همان اول، ورود دولت ها به پرونده هسته ای را پذیرفتند و ابتدا پذیرای تروئیکای اروپایی (آلمان، انگلیس، فرانسه) شدند و سپس چین، روسیه و آمریکا را نیز پذیرفتند در حالی که این پرونده، یک موضوع مربوط به آژانس بین المللی انرژی اتمی بود و باید در داخل آن بررسی می شد ولی به هر حال، وضعیت بدین جا رسیده که علاوه بر آژانس، 6 کشور دیگر نیز وارد مساله شده اند و دیگر اتاق مذاکره جایی برای اشخاص جدید ندارد ، مخصوصا برای اشخاصی که در این ماجرا هیچ محلی از اعراب ندارند.
اگر آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و انگلیس در این مذاکرات ورود پیدا کرده اند، از جایگاه عضویت آنها در شورای امنیت سازمان ملل متحد است و آلمان نیز به عنوان یکی از سه کشور اولیه تروئیکای اروپایی همچنان حضورش را در این مذاکرات حفظ کرده است. اما کشورهایی مثل بحرین، قطر، امارات، کویت، عمان و عربستان اساسا در جایگاهی نیستند که حق ورود به اتاق مذاکره را داشته باشند و لذا باید تهران به صراحت عدم رخصت خود برای ورود اعراب به مذاکرات هسته ای را اعلام نماید.