عصر ایران

تنش‌ها زمانی بیشتر بالا گرفت که گالیله در سال ۱۶۳۲ کتابی به زبان ایتالیایی منتشر کرد و بار دیگر از صحت حرف‌های کوپرنیک و نادرستی نتایج بطلمیوس سخن گفت. ناگهان خشم و غضب روحانیون مانند صاعقه منفجر شد: چقدر باید شخص بی‌باک باشد که مسائلی را که قبلاً مورد بحث واقع شده است از سر بگیرد و درباره دعاوی قضاوت‌شده از نو ادعانامه صادر کند و بالاتر از همه چه توهین بزرگی است که یک فرد غیرروحانی دلایلی را که از طرف مقامات روحانی غیرقانونی اعلام شده است تکرار کند

 سال ۱۳۳ قبل از میلاد است. در روم هستیم. تیبریوس گراکوس، تریبون مردم، همراه با سیصد نفر از حامیانش در خیابان کشته می‌شود. او با حمایت از قوانین ضدنخبه‌سالاریْ بسیاری از اعضای سنا را خشمگین کرده بود، قوانینی همچون توزیع مجدد زمین، کاهش مدت خدمت سربازی و دسترسی وسیع‌تر به امکاناتی که شهروندیِ روم در اختیار مردم می‌گذاشت. واقعه‌ای که در تاریخ روم باستان بسیار مشهور است.

دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۳۸ مطالعه‌ای را دربارۀ شادکامی آغاز کرد. این تحقیق تا امروز بی‌وقفه ادامه یافته و اکنون دکتر رابرت والدینگر سرپرست گروه پژوهشگران آن است. دکتر والدینگر می‌گوید سلامتی، پول و آزادی بر شادکامی افراد مؤثرند و اساساً تا وقتی آن‌ها تأمین نشوند کمتر شادکامیم. اما در این میان یک عامل دیگر نیز وجود دارد که کمتر از آن شنیده‌ایم؛ عاملی که نتیجۀ ۸۴ سال تحقیق دانشگاه هاروارد می‌گوید تأثیرش بر شادکامی از سایر عوامل بیشتر است.

در آمریکا بنیادهای متعدد با روحیه محافظه‌کاری یا دموکراتیک از مدارس خصوصی حمایت می‌کنند. البته تا چند سال بعد، برخی ادعا می‌کردند این یک جنبش برای تضعیف مدارس دولتی است اما این جنبش نبود این کار نخبگان قدرتمند بود. آنها به دلیل ثروت سرشارشان نفوذ بی‌نظیری داشتند و همه سرمایه خود را در راه اختلال در مدارس دولتی به کار بردند.

شبکه‌های اجتماعی نقش مهمی را در ارتباطات و تعامل‌های روزمره‌ی ما ایفا می‌کنند. شرکت‌های بزرگ فناوری وب ۲ درواقع دروازه‌بان‌های اطلاعات آنلاین هستند و پلتفرم‌های اجتماعی آن‌ها بیشترین میزان توجه کاربرها را به خود جلب کرده‌اند.

قهرمان قرن بیستم کیست؟ سوسیالیسم یا سرمایه‌‏داری؟ برد دلونگ در کتاب قدم‌‏های لرزان به‌‏سوی آرمان‏‌شهر پاسخ می‏‌دهد: سرمایه‌‏داری. او دهه‏‌ها روی این کتاب کار کرد تا لحظۀ آغاز و پایان «قرن طلایی بیستم» را پیدا کند. نقطۀ شروع فوراً مشخص شد؛ ۱۸۷۰. اما انتهای این دورۀ شکوفایی، با توجه به تحولات گستردۀ سیاسی و اقتصادیِ آخر قرن، مشخص نبود. پس دلونگ به انتظار نشست تا «پایان تاریخ» فرا برسد و کتاب را تمام کند. نوشتار حاضر شرح کوتاهی است بر ماجرای پر فراز و نشیب انتشار این کتاب.

نتایج برخی یافته‌ها در اسپانیا نشان داد که والدین مقتدر و مهربان شاهد بهترین نتایج در وضعیت اجتماعی و روانی کودکان و نوجوانان خود بودند. زیرا آنها با این شیوه توانسته بودند میزان کافی عزت‌نفس (احترام به خود) و اعتماد به‌نفس در کودکان‌شان پایه‌ریزی کنند. پژوهشگران این تحقیق به این نتیجه رسیدند که ترکیبی از گرمی و حضور زیاد والدین در زندگی کودک به همراه سطح پائینی از سختگیری، بهترین راهبرد فرزندپروری در اسپانیاست.

گروهی از دوستانتان از شما دعوت می کنند که در کافه محبوبتان گرد هم جمع شوید. حسی درونی به شما می گوید که نروید، و شما دعوت را رد می کنید. روز بعد، می شنوید که تقریباً همه کسانی که به آن قرار رفتند دچار مسمومیت غذایی شدند. آن موقع است که تازه یادتان می‌آید چندی پیش یکی از دوستان چیزی در مورد غیربهداشتی بودن آن کافه و مسمومیتش تعریف کرده بود.

چه رازی است که برخی از افراد ۱۰۰ سال به بالا حافظه‌هایی چنین قوی دارند؟

در وب سایت اشاره شده: شما می توانید از این واژه ها بهره ببرید تا نظمی جدید به دایره لغات خود بدهید و از شر احساس ابهام و گم شدگی میان عواطفی که تاکنون معادل لغوی نداشته اند، رها شوید»

دربارۀ کسانی که عملاً بازی‌ها را طراحی می‌کنند و می‌سازند باید چه نظری داشته باشیم؟ آیا خدایانی مهربان‌اند که دعاهای ما را مستجاب و جهان‌هایی خلق می‌کنند و ما را به سکونت در آن‌ها دعوت می‌کنند؟ یا اینکه بی‌عاطفه‌اند؟ آیا سرانجام ما را مأیوس می‌کنند؟ گذشته از همه‌چیز، طراحان وظیفه‌ای سیزیفی بر عهده دارند: تبدیل آرزوهای ما به واقعیت‌هایی کارکردی و سودآور.

برای گریز از بی‌تفاوتی باید برای خود انگیزه‌سازی کنید. مثلا در مورد کتابی که می‌دانید جالب است، رشته‌توییت بنویسید یا نظرتان را در چند استوری بنویسید. یا استوری بگذارید و خیلی آشکارا بگویید که از فرم خارج شده‌اید و می‌خواهید یک چالش یک ماهه را شروع کنید و از دنبال‌کننده‌های خود بخواهید که به شما بپیوندند و مشوق شما باشند.

در مجموعْ فرهنگ‌ها در تعارفِ شادی تفاوت زیادی با هم دارند. بنابراین نمی‌توان به طور صددرصدی گفت که یک کشور شادتر از بقیۀ کشورها است و شاخصِ «شادترین کشورها در جهان» به تنهایی آموزنده نیست. شادی می‌تواند به شیوه‌های بسیار گوناگونی تعریف و اندازه‌گیری ‌شود.

هیچ پیش آمده در برهه‌هایی از زندگی‌تان حس کنید در کارتان مثل آب‌خوردن به پیش می‌روید، درحالی‌که اوقات دیگر احساس می‌کنید نالایق و خموده‌اید؟ احتمالاً می‌توانید این برهه‌های سرشار از موفقیت را در زندگی خیلی از آدم‌های مشهور هم ببینید. مثلاً آلبرت انیشتین در اوایل قرن بیستم و استیو جابز در دهۀ اول قرن بیست‌و‌یکم. اقتصاددانی به نام داشون وانگ این دوره‌های خارق‌العاده را «دورۀ شکست‌ناپذیری» نامیده است و چند سال کوشیده است تا سر از رمز و راز آن‌ها درآورد.

اصالت همه‌جا به چشم می‌خورد، اما وجودش ضرورتی ندارد. نخست آنکه کالایی لوکس است: فقط کسانی می‌توانند توجهشان را به اصالت معطوف کنند که آن‌قدر آسوده‌‌خاطرند که به امور اصلی زندگی توجهی ندارند.

و وقتی اعداد نمی‌توانند سرکشی‌های واقعیت را به بند بکشند، احساس می‌کنیم به‌ ما خیانت شده است.

ما بردگان کارآمدی هستیم؛ از روش‌های قدیمیْ دشواری‌هایشان را به یاد می‌آوریم و فراموش می‌کنیم چه ‌چیز از دست رفته است. راه‌حل‌هایی مثل پیام‌دادن به‌جای تلفن‌زدن، که قبلا صرفاً «بهتر از هیچی» بودند، حالا به گزینۀ اولمان بدل شده‌اند. آن‌قدر تکنولوژی پیشرفت داشته که حالا همۀ ما در صفحۀ نمایشگرمان جا خوش کرده‌ایم و یادمان رفته نقطۀ عطف تلفن‌زدن نه خبردادن که شنیدن صدای دیگری بود، و مزیت ملاقات نه راه‌افتادن کارها که ارتباط عاطفی و چهره‌به‌چهره بود. شری ترکل، منتقد تکنولوژی، در دوران این همه‌گیری، یک سال مدام به اینترنت متصل بوده و از این زندگی بی‌اصطکاک می‌گوید.

اگر به‌صورت اتفاقی شنوندۀ صحبت‌هایی باشید که بین اعضای یک خانواده در جریان است، متوجه می‌شوید که از کلمه‌ها و تعبیراتی استفاده می‌کنند که هیچ تصوری از معنایشان ندارید. این کلمه‌ها، که به ‌آن‌ها «خانه‌گویش» می‌گویند، محصولِ زندگی طولانی‌مدتِ آدم‌ها کنار هم است. خیلی از آن‌ها درواقع واژه‌های بی‌معنایی هستند که بچه‌های خانواده در کودکی ساخته‌اند. یا حاصلِ اشتباهات بامزه‌ای‌اند که حس صمیمیت و آشنایی را در خانواده ایجاد می‌کنند. تحقیقات جدید از نقشِ مهم این واژه‌ها در معنابخشی به خانواده می‌گویند.

روزگاری تحصیلات بیشتر معنایش کار بهتر، درآمد بهتر و جایگاه اجتماعی بالاتر بود. اما امروز تحصیلات بیشتر، مخصوصاً در برخی رشته‌ها، فقط به درد این می‌خورد که عمیق‌تر و با اطلاعات بیشتری غصه بخوریم.

رصد روزانه باعث نوعی پیشرفت پیوسته می‌شود: «پیله را می‌شکنید و هر روز کارهای مفیدی انجام می‌دهید که قطره‌قطره جمع می‌گردند و دریا می‌شوند»