گفت و گوهای من و اعتمادی که باید بازسازی شود

نویسنده وبلاگ رزم نرم نوشت:

در طول ماه های بعد از انتخابات ، با افراد بسیاری درباره نتایج آن گفت و گو کرده ام.
مشی من در تمام قریب به اتفاق این صحبت ها نیز این بوده که وارد چالش با افراد نشده ام و با عقاید افراد همراهی کرده ام ، بدین گونه که اگر کسی معتقد به سلامت انتخابات بوده ، با او همرأیی کرده ام و نظرش را تایید نموده ام و در صحبت با معترضان نیز با آنها هم آوا و هم استدلال شده ام که شما راست می گویید.

علتش نیز این بوده که همواره خواسته ام به عمق سخنان هر دو طرف وارد شوم و اتفاقاً روشی که پیش گرفتم ، بسیار کارساز بود زیرا افراد با انسان های همسو ، راحت تر سخن می گویند و سفره دل باز می کنند.

نتیجه ای که در طول این چند ماه گفت و گو با معترضان گرفته ام این است که اغلب آنها ، همانند روزهای اول بعد از انتخابات ، به سلامت آن شک دارند و بسیاری نیز مطمئن اند تقلب شده است و البته تعداد زیادی هم در گذر زمان به این نتیجه واقف شده اند که در آرای مردم امانتداری شده است.

شخص من ، معتقد نیستم که در انتخابات تقلب اساسی و موثر شده است. البته برخی تقلبات جزیی در برخی صندوق ها ، دور از ذهن نیست اما این که تقلبی به وسعت کل کشور انجام گیرد و نتیجه انتخابات را مخدوش کند ، سخن بی بنیادی است که اثبات هم نشده است.

اما در طول دهها و شاید صدها گفت و گویی که با شهروندان مختلف انجام داده ام ، به این نتیجه رسیده ام که دستگاه های مسوول در توجیه معترضان ، ناکام بوده اند و همچنان بسیاری می پندارند که واقعاً تقلب شده است.
به اعتقاد من ، دو نهاد در این میان بسیار مقصرند: یکی خود وزارت کشور است و دیگر صدا و سیما به عنوان فراگیرترین رسانه ایرانی با گستره مخاطبان چند ده میلیونی.

باید قبول کنیم که وزارت کشور با کج سلیقگی های متعدد خود ، گزک به دست معترضان داد.
مثلا چه اشکالی داشت که انتخابات را تا 12 شب تمدید می کردند تا دهان مخالفان بسته شود ؟ یا چرا توزیع برگه های رای را خوب مدیریت نکردند تا با کمبود تعرفه در برخی حوزه ها ، بهانه دست طرف مقابل بیفتد و نظایر اینها.
البته هیچ کدام از این قصورها و سوء مدیریت ها ، دلیل تقلب نیستند ولی بهانه که هستند!

اما صدا و سیما نیز نتوانست از عهده روشنگری برآید.
چندی پیش ، صفار هرندی در یکی از دانشگاه ها ، وقتی ادعای دانشجویان مبنی بر تقلب را شنید ، چند نفر از معترضان را با هزینه خود به مناطق محرومی که دولت نهم در آنجاها خدمات بی نظیری کرده و مردمش نیز به احمدی نژاد رای داده بودند فرستاد.

نتیجه ، جالب بود : دانشجویانی که واقعا و از ته دل باور داشتند که کودتای سیاسی شده و در آرای مردم دست برده اند ، با دیدن واقعیت ها از نزدیک ، به این نکته پی بردند که همه مردم در فضای فکری آنها تنفس نمی کنند و در مناطق بسیاری ، قریب به اتفاق مردم به احمدی نژاد رای داده اند.

اما این موضوع چه ربطی دارد به صدا و سیما؟ آیا باید صدا وسیما تور ایرانگردی برگزار می کرد؟
نه ! کسی چنین انتظاری را صدا و سیما ندارد. فقط کافی بود صدا و سیما مستندهایی از واقعیت هایی که بخشی از آن را این دانشجویان دیدند ، بسازد و روی آنتن بفرستد تا مردم زاویه دیدشان را از محیط پیرامونی خویش به همه کشور و گوشه و کناره های آن گسترش دهند و دریابند که اگر مثلا موسوی در تهران و برخی شهرهای بزرگ ، طرفدارانی دارد ، احمدی نژاد نیز در استان های زیادی و تا دور افتاده ترین روستاها ، حامیان پروپاقرصی دارد که رایحه خوش خدمت را در دولت نهم استشمام کرده و به پاس زحمات مردی که چهار سال برایشان زحمت کشیده ، نام او را بر برگه های رأی نوشته اند.

صدا و سیما می توانست بعد از انتخابات ، مناظره هایی با حضور مدعیان تقلب برگزار نماید.
من مطمئن هستم که اگر این مناظره ها برگزار می شد ، اولا بهانه معترضان مبنی بر این که نمی گذارند ما حرف بزنیم ، گرفته می شد و ثانیاً وقتی مردم استدلال های سست آنها و جواب های مستدل اصولگرایانی مانند حداد عادل - که چهره ای فرهیخته و منطقی است - را می شنیدند ، حتماً در قضاوت وجدانی خود پی می بردند که انتخابات سالم بوده است.

تجربه مناظره های دوران انتخابات نیز نشان داد که وقتی همه چیز بی پرده و عیان و در گفت و گوی چالشی بین دو طرف و در حضور مردم مطرح می شود ، جامعه طرف حق را می گیرد کما این که نتیجه آن مناظره ها جهش بی نظیر آرای احمدی نژاد بود.

حالا هم ، هر چند در اقناع عمومی و وجدانی معترضان ، با تاخیر مواجه هستیم ، ولی هنوز دیر نشده و اگر صدا و سیما طرحی مستند و موجه ارائه دهد ، ظرف کمتر از یک ماه می توان همه معترضان - البته به جز معاندان بهانه جو - را اقناع "وجدانی" کرد که انتخابات سالم بوده است.

فراموش نکنیم که بسیاری از معترضان ، به ویژه جوانان ، فطرت های پاک دارند و اگر با منطق و ادب با آنها گفت و گو و ثابت شود که در رای مردم دستکاری نشده است ، می پذیرند.
و باز فراموش نکنیم که نظام جمهوری اسلامی ایران ، همواره متکی بر حضور و اعتماد مردم بوده است.
بازسازی این اعتماد ، بزرگ ترین رسالت همه کسانی است که دل در گرو نظامی دارند که برای پیدایش و پویایی اش ، صدها هزار نفر جان خود را از دست داده اند.