مردی که می خواست رقیب احمدی نژاد باشد

تکل سوم: ناصر حجازی دوباره به فوتبال برگشت، این خبر برای استقلالی های دو آتشه یک مژدگانی است حتی اگر به او سمت تشریفاتی "مدیر فنی" داده باشند، همین که حس کنند ناصر حجازی کنار تیم است برای آنها لذت بخش است. حجازی به خاطر شخصیت کاریزماتیک، نگاه از بالا به پائین، نشست و برخاست با طیفی خاص و ادبیات بی تعارفی که به کار می برد در نزد فوتبالدوستان چهره ای متمایز است.

او زمانی به وزارت کشور رفت و به عنوان کاندید ریاست جمهوری برای رقابت با هاشمی رفسنجانی و محمود احمدی نژاد ثبت نام کرد ولی شورای نگهبان به دلیل آنکه  حجازی را "رجل سیاسی" ندانست، صلاحیت اش را رد کرد، اما رویایی رئیس جمهور شدن همیشه با او ماند، او وقتی از استقلال دور است مانند یک رئیس جمهور در مورد آن حرف می زند و به خودش اجازه نقد بی رحمانه و حمله های جسورانه به بازیکنان، کادر فنی و مدیران آن را می دهد.شاید فتح اله زاده به رندی معلم هایی که شلوغ ترین شاگرد کلاس را برای آرام کردنش، مبصر می کنند، این پست را به او داده است تا حجازی را  از یک منتقد دو آتشه، به یک همراه خاموش تبدیل کند.

با همه نقاط مثبت و درخشانی که در کارنامه ورزشی حجازی وجود دارد، می توان این عیب را بر او وارد کرد که همیشه متوقع است، حتی وقتی تیم اش نتایج بسیار بدی گرفت و فتح اله زاده حکم به اخراج اش داد به جای پذیرش ضعف و اشتباهاتش در چینش بازیکنان، به تمامی ساختار فوتبال ایران حمله کرد و گفت:« فوتبال ایران برای من چه کرده؟»

فوتبالیست های مشهور از حجازی گرفته تا مایلی کهن و دایی و عزیزی و عابدزاده  باید بدانند که فوتبال سکوی پرش آنان به قلب مردم بوده است، همین فوتبال نیم بند و از هم گسیخته، تخریب و تحقیر این فوتبال توسط آنها همان چیزی است که در گفتار عامه به آن "تف سربالا" می گویند. (