آقای وزیر! دانشگاه را با خاک یکسان نمی کنند ، اصلاح می کنند

عصر ایران - آقای کامران دانشجو وزیر علوم ، تحقیقات و فناوری روز یکشنبه در حاشیه مراسم اقتتاح طرح های عمرانی دانشگاه علم و صنعت سخنانی ایراد داشت که بخشی از آن سخنان به نقل زیر است :

" اگر دانشگاهی وجود داشته باشد که در آن متدینین، فرهنگ انتظار و فرهنگ بسیج مورد تمسخر قرار گیرد، اگر دانشگاهی وجود داشته باشد که صدای اذان ظهر در آن بلند نشود به بهانه اینکه به کلاسهای درس آسیبی نرساند، اگر دانشگاهی وجود داشته باشد که روحانی نتواند در آن وارد شود، اگر دانشگاهی باشد که نه تنها مسجد بلکه یک نمازخانه نیز نداشته باشد که بتوان نماز جماعت را اقامه کرد و ... اگر دانشگاهی وجود داشته باشد که نه تنها در تمام ماه محرم و صفر بلکه در تمام طول سال کوچکترین مراسم مذهبی نیز در آن برگزار نشود و به جایش در چهارشنبه آخر سال گفته شود که اشکال ندارد برقصید و پایکوبی کنید ... اگر دانشگاهی وجود داشته باشد که در یک اردوی دانشجویی ماشین را نگه می ‌دارند و به دانشجویان می‌گویند "حالا می‌توانید بروید پایین و شروع کنید" و سپس آهنگ مبتذل می‌گذارند و مراسم آنچنانی برگزار می‌کنند، در یک کلام می گویم خوب است چنین دانشگاهی اصلا وجود نداشته باشد چون اگر این دانشگاه وجود داشته باشد مردم ایران، دانشجویان، اساتید و کارکنان دانشگاه آن را با خاک یکسان می‌کنند."

این اظهارات از زبان وزیری بیان شده است که طبق وظیفه مسئول آموزش عالی کشور است و اگر بر این باور باشیم که دانشگاه مرکز انسان سازی است ، آقای وزیر علوم نیز یکی از معدود وزیران کابینه است که می توان به ایشان لقب سازنده داد ، نه لقب ویرانگر!

و دقیقا از همین زاویه است که می توان بر اظهارات اخیر آقای دانشجو نقد وارد کرد . روح کلی اظهارات آقای دانشجو درباره ضرورت توجه به معنویت و حضور فرهنگ بسیجی در دانشگاه ها ( البته در کنار سایر دیدگاه ها )  مساله ای مورد مناقشه نیست ، اما لحن آقای دانشجو درباره " با خاک یکسان کردن هر دانشگاهی که فاقد روحیه بسیجی باشد " نه تنها کمکی به توسعه و پیشبرد فرهنگ بسیج در دانشگاه نمی کند بلکه بر عکس دقیقا همان دستاویز مخالفان فرهنگ بسیج است که سال هاست شعار " خشونت طلبی و بی منطقی " بسیج و فرهنگ بسیجی را سر می دهند . آیا غیر از این است ؟

دانشگاه مرکز و مامن علم و دانش است و هم از این رو در این محیط علمی تنها باید با ابزار علم و منطق سخن گفت و فعالیت داشت و اگر شخص یا گروهی بخواهد در کار خود با ابزارهای دیگری همچون سیاست بازی ، دسته بندی سیاسی ، خشونت طلبی ،تمامیت خواهی ، رانت خواری ، آشوب گری و... فعالیت کند ، ممکن است که چند صباحی بتواند با تکیه بر ابزارهای خود جو غالب را برباید ، اما تجربه تاریخ نشان داده در نهایت میدان داری اصلی از آن گروهی خواهد بود که با تکیه بر ابزارهای منطقی میدان بازی فعالیت می کنند .

اگر آقای وزیر بر این باور است که آنچه گفته ، نواقص موجود در برخی دانشگاه هاست ، راهش این نیست که آن دانشگاه ها با خاک یکسان شوند بلکه وزارتخانه ای که عهده دار "آموزش عالی" در کشور است ، می بایست به اصلاح و آموزش و رفع نواقص بپردازد نه این که وزیرش صورت مساله را پاک کند و به جای این که بگوید "اگر چنین دانشگاهی وجود داشته باشد ، باید به اصلاح آن همت بگماریم" ، یکراست سراغ بولدوزر تخریب می رود و از "با خاک یکسان شدن دانشگاه" سخن می گوید.
آیا چنین ادبیاتی در شأن وزیری است که هدایت آموزش عالی کشور و میلیون ها دانشجو و استاد فرهیخته را بر عهده دارد؟ آیا این یک ادبیات دانشگاهی است؟

وانگهی اظهارات آقای وزیر درباره " با خاک یکسان کردن " ، چون از زبان یک مقام عالی رتبه دولتی بیان شده می تواند در تبلیغات خارجی رسانه ها و کشورهای دشمن نیز مورد استفاده قرار گرفته و به عنوان سندی دال بر خطرناکی دولت حاکم بر ایران مطرح شود .

اگر فردا رسانه ای صهیونیستی با نقل اظهارات آقای دانشجو درباره دانشگاه های ایران بنویسد که :  " بفرمایید ! شاهد از غیب رسید . ما سال هاست که می گوییم که جمهوری اسلامی اگر به سلاح هسته ای دست یابد اسراییل را نابود می کند . بفرمایید ! این هم دلیلش . مسئول ستاد انتخاباتی آقای احمدی نژاد و یکی از نزدیک ترین یاران حلقه دولت آقای احمدی نژاد در اظهارات خود دانشگاه های داخل ایران را تهدید به نابودی می کند ! ببینید فردا اگر چنین حکومتی به بمب اتم دست یابد آیا لحظه ای در نابودی ما درنگ می کند !؟ "

در برابر این سخنان واقعا چه استدلال و دلیل و منطقی می توان آورد تا در عرصه جنگ نرم بتوان از پس پروژه " ایران هراسی " برآمد؟

مخلص کلام آن که مسوولان ، هر چه در رده های بالاتری قرار بگیرند ، به همان میزان باید مراقبت بیشتری بر نحوه سخن گفتن و ادبیات خود داشته باشند تا از یک سو ، جلوی سوء تفاهم های داخلی گرفته شود و از دیگر سو ، گزک به دست بیگانگان داده نشود.