نیوزبان - محمدرضا نسب عبداللهی - شامگاه پنجشنبه ١٨ آذر ٨٩ در برخی از رسانههای معتبر دنیا مانند خبرگزاری فرانسه، رویترز، فرانس ٢٤، گاردین و تلگراف خبر «آزادی» سکینه محمدی آشتیانی، زنی که پیشتر در ایران به سنگسار محکوم شده بود، منتشر شد.
پیامدهای این خبر همانگونه که انتظار میرفت بسیار گسترده بود. خبر «آزادی» سکینه محمدی آشتیانی به سرعت به سایتهای خبری فارسیزبان مانند خبرآنلاین، جرس و ندای سبز آزادی و شبکههای اجتماعی نیز سرایت کرد و بسیاری آن را «پیروزی مقاومت علیه سنگسار و اعدام» خواندند.
اما ساعاتی بعد مشخص شد که سکینه محمد آشتیانی آزاد نشده بلکه برای تهیه فیلمی، از زندان به منزلش برده شده و سپس به زندان بازگردانده شده است.
چرا رسانههای بینالمللی و برخی رسانههای فارسیزبان چنین اشتباهی را مرتکب شدند؟ «شوق اول شدن در خبررسانی و چک نکردن اطلاعات با منابع دیگر» دو دلیل عمدهای است که سبب شد رسانهها، خبری غیرواقعی منتشر کنند.
مینا احدی، سخنگوی کمیته ضد سنگسار درگفتوگو با خبرگزاری فرانسه اعلام کرده بود که منابعی در ایران تأیید کردهاند که سکینه محمدی آزاد شده است. مینا احدی با اینکه منبع این خبر بوده اما چک کردن صحت اطلاعات و مقایسه آن با منابع دیگر بر عهده سردبیران خبرگزاری فرانسه بوده و نه او.
به احتمال فراوان شوق اول شدن در خبررسانی، سردبیران خبرگزاری فرانسه و دیگر رسانهها را به اشتباه انداخت و سبب شد که «دقت و صحت» فدای «سرعت» در خبررسانی شود.
در برابر اطلاعاتی که به صورت عمومی منتشر نشده و در دسترس همگان نیست و منبعی خاص از آن مطلع است و به رسانه اطلاع میدهد، باید برخوردی پرسشی داشت و آن را با منابع دیگر مقایسه کرد. اینجاست که مشخص میشود کار روزنامهنگاران انتقال واقعیتها است و نه بازگو کردن هر آنچه را که میشنوند. رسانه بهتر است دوم شود اما خبر را «دقیق» منتشر کند تا آنکه اول شود اما «اشتباه» کند.