در چنين شرايطي، واشنگتن براي آنكه امتيازي ندهد، در صدد بر هم زدن صحنه بازي است تا "بازگشت به وضعيت متعارف" حداكثر امتيازي باشد كه مي دهد.به عنوان مثال، ديپلمات هاي ما را گروگان مي گيرد تا آزادي آنها را كه بازگشت به وضع عادي است، به عنوان يك امتياز به ايران بدهد.

عصر ايران ـ در نخستين نشست امنيتي عراق كه در بغداد و در سطح معاونان وزاري خارجه برگزار شد، مصوب گرديد كه محل اجلاس بعدي نيز بغداد باشد و در آن، علاوه بر وزيران خارجه كشورهاي همسايه عراق، وزاري خارجه كشورهاي عضو شوراي امنيت نيز حاضر باشند.

به گزارش عصر ايران (asriran.com) اينك اما آمريكا، كه مي كوشد كنترل نشست هاي امنيتي عراق را به طور كامل در دست گيرد، دو مساله را نقض كرده است: اول آنكه در صدد است محل برگزاري نشست را از بغداد به شرم الشيخ مصر منتقل كند و دوم اينكه اجلاس آتي را با حضور كشورهاي بيشتري از جمله ژاپن برگزار نمايد.

در همين حال ، آمريكايي ها انتظار دارند جمهوري اسلامي ايران نيز در اين نشست مشاركت داشته باشد چه آنكه بدون حضور ايران در نشست هاي امنيتي عراق، نمي توان به نتيجه بخش بودن اين قبيل فرايندها اميدوار بود.

از اين رو، حضور ايران در نشست هاي مرتبط با عراق، يك نياز استراتژيك به شمار مي رود.
اين نكته اي است كه سال گذشته، مقامات آمريكايي، منكر آن بودند.

سال گذشته، وقتي "حكيم" از ايران خواست براي حل مشكلات عراق هم كه شده با آمريكايي ها مذاكره كند، اين تقاضا از سوي تهران پذيرفته شد ولي آمريكايي ها كه گويا هنوز به عمق نفوذ استراتژيك ايران در عراق پي نبرده بودند، با نگاهي صرفاً تبليغاتي به ماجرا نگاه كردند كه نتيجه آن نيز انصراف تهران از تعامل با آمريكا در قضيه عراق بود.

اما اينك، آمريكايي ها متوجه شده اند كه بدون تعامل با ايران نمي توانند از پس مساله عراق برآيند. لذا كاخ سفيد كه تا يك سال پيش، با نگاهي تبليغاتي به نقش ايران در عراق مي نگريست اينك رسماً خواستار حضور ايران در فرايندهاي امنيتي عراق است و حتي مقامات آمريكايي، بارها اعلام كرده اند كه وزير خارجه شان آماده ملاقات با همتاي ايراني اش هست.

از اين رو، بدون هيچ مبالغه اي مي توان گفت كه آمريكا در عراق به ايران نياز دارد، همانطور كه در افغانستان به كشورمان نياز داشت و تنها با مساعدت تهران توانست بر اوضاع تسلط نسبي يابد و حامد كرزاي را در صدر امور قرار دهد.

در ماجراي افغانستان، آمريكايي ها، بدون آنكه امتياز خاصي به ايران دهند، از برگ برنده هاي كشورمان بهره ها بردند و بعدها با تمام ناسپاسي، ايران را "محور شرارت" ناميدند.

تجربه افغانستان، اينك در خاطره دستگاه ديپلماسي ايران ثبت شده است و وزارت امور خارجه فعلي نيز نمي خواهد تجربيات به دست آمده فقط در دانشكده ها تدريس شود.

از اين رو، هر گونه مشاركتي از سوي ايران در مساله عراق كه منجر به سودزايي براي آمريكا مي شود، به عنوان يك كالاي سياسي نگريسته مي شود كه اگر قابل معامله باشد،آمريكايي ها بايد بهاي آن را بپردازند.

در چنين شرايطي، واشنگتن براي آنكه امتيازي ندهد، در صدد بر هم زدن صحنه بازي است تا "بازگشت به وضعيت متعارف" حداكثر امتيازي باشد كه مي دهد.

به عنوان مثال، ديپلمات هاي ما را گروگان مي گيرد تا آزادي آنها را كه بازگشت به وضع عادي است، به عنوان يك امتياز به ايران بدهد.

در چنين شرايطي، اقتضاي منافع ملي آن است كه ايران، شروع تعامل را منوط به عادي سازي وضعيت كند و مشخصاً همانطور كه وزير امور خارجه كشورمان نيز گفته است حضور در نشست هاي مرتبط با عراق را موكول به زماني، پس از آزادي ديپلمات ها و پايبندي به مصوبات اجلاس نخست نمايد.

اگر آمريكا به شرايط ايران تن ندهد و اجلاس بعدي را بدون حضور ايران برگزار نمايد، با شكست قابل پيش بيني اين اجلاس، در وضعيت نيازمندانه تري نسبت به ايران قرار خواهد گرفت و اين مساله مي تواند قدرت چانه زني ايران را در مراحل بعدي بالاتر ببرد. اگرهم كه شرايط را پذيرفت، طرفين به نقطه تعادل رسيده اند و از اين پس مي توانند بده بستان هاي سياسي خود را آغاز كنند.

اجلاس دوم امنيتي عراق، اگر بدون آزادي ديپلمات هاي ايران و بدون در نظر گرفتن مصوبات اجلاس قبلي باشد، اجلاس عراق نيست بلكه "اجلاس آمريكا"ست و البته، ايران هيچ تعهدي به آمريكا ندارد و از اين رو، عدم شركت در آن، امري ضروري و منطبق با منافع و عزت ملي است.