انداختن بار كم كاری ها به دوش نیروی انتظامی تا كی جواب می دهد؟!

سایت «آینده» نوشت:

امسال هم هفته نیروی انتظامی پایان یافت و فرصتی برای تقدیر از زحمات بسیاری از ماموران زحمتكش این نیرو فراهم شد، اما در حالی كه نیروی انتظامی از نهادهای مورد انتقاد در میان حرف و سخن های مردم و گاه مطالب رسانه ها به شمار می رود و در واقع به بهانه های مختلف مورد عنایت و طعنه قرار می گیرد، بررسی ها حاكی است كه هرچند این نیرو نیز بی خطا نیست، ظاهرا قرار است بار كم كاری ها و اشتباهات و نقایص مشكلات دیگر ارگانها را به همراه برخی مراكز دیگر نظیر دستگاه قضایی به دوش بكشد.

 هر چند ارائه امكانات و بودجه به این نیرو طی سالهای اخیر هم از افزایش برخوردار بوده، اما به نظر نمی رسد تكافوی بار روانی مسوولان این نیرو و فشار افكار عمومی را بكند و این در حالی است كه ظاهرا برخی عادت كرده اند كم كاری های بخشهای مختلف جامعه از نهاد خانواده گرفته تا ارگان های فرهنگی و سیاسی و اجتماعی و... را همه و همه با انداختن بار مسوولیت به دوش ماموران نیروی انتظامی جبران كنند و اگرچه مسوولان و ماموران این نیرو فروتنانه تا كنون قبول مسوولیت كرده اند، اما مشخص نیست آیا در درازمدت این شیوه چه برای ناجا و چه برای كل جامعه پاسخ خواهد داد؟

اگر با گذشت 33 سال از انقلاب اسلامی، نهادهای فرهنگی و تبلیغی از مراكز حكومتی گرفته تا نهاد خانواده در تعریف مبانی حجاب یا انتقال آنها به نسل جوان كوتاهی كرده اند، یا رسانه های رسمی در ارائه الگوی موفق به جوانان توفیق نداشته اند و یا اگر برخی مسوولان با شعارهای پرطمطراق دینی و عملكرد ضعیف و نادرست جوانان را از حجاب و هنجارهای دینی زده كرده اند، اكنون نیروی انتظامی است كه باید بار این موضوع را با گشت ارشادش بر دوش بكشد و البته از یك سو مورد انتقاد خطبا و متدینین باشد كه چرا در برخورد با بدحجابی كوتاهی كرده و از دیگر سو هزینه های زیادی را بابت اجرای طرح امنیت اجتماعی در قبال بخش دیگری از افكار عمومی متحمل شود.

اگر با شكل گیری پدیده ماهواره، رسانه های ملی نتوانسته اند مخاطب را اقناع و ارضا كنند و روی آوردن به ماهواره به شدت افزایش یافته، این نیروی انتظامی است كه یك بار با اجازه و یك بار با عملیات راپل به پشت بام خانه ها در محله های مختلف می رود و حد اقل برای چند روزی تا نصب دیش و ال ام بی بعدی-  دریافت برنامه های ماهواره را ناممكن می كند.

اگر برخی مسوولان در رده های مختلف در ایجاد اشتغال موفق عمل نكرده اند و در كنار برخی كه وامهای كلان چندصد میلیاردی می گیرند، آمار جوانانی كه به خاطر چند میلیون تومان وام معطلند و بیكار و بعضی شان دست به جرم و سرقت می زنند، این ناجاست كه باید به پیگیری بپردازد.

اگر مدیریت كلان جامعه، از استاد دانشگاه و روحانی كه باید تئوری پردازی كند، تا مسوولانی كه باید زمینه سازی كنند، در تعریف و اجرای  «شادی كردن جوانان» كم كاری می كنند و كار به پارتی یا قرارهای آب بازی فیسبوكی می كشد، این بار هم نیروی انتظامی است كه حیثیت خود را می گذارد و وارد عمل می شود و دستگیر می كند و خدای ناكرده اتفاقات تلخی نظیر مرگ دختر مشهدی هم رقم می خورد.

اگر برخی ندانم كاری های مسوولان اجرایی و یا درگیریهای شدید سیاسی منجر به التهاب شدید در جامعه می شود، باز هم این نیروی انتظامی است كه پایش وسط كشیده می شود و طبیعی است كه با افزایش بار مسوولیت، ضریب خطا و اشتباه هم بالا می رود.
 

هرچند ممكن است این شیوه مدیریت اجتماعی جامعه البته برای شرایط اضطرار قابل دفاع باشد و بسیاری از مسوولان و ماموران ناجا به آن تن دهند؛ اما تا چه اندازه می توان به این شیوه ادامه داد و آیا پیامد آن چه برای نیروی انتظامی و چه مردمی كه طرف حساب آنند، چه خواهد بود؟
 

طبعا پرسشها و نقدها از منظر اجتماعی و حتی شرعی و تربیتی به نیروی انتظامی به نیروی انتظامی وارد می شود. تصاویر فرود ماموران ناجا با راپل بر بام خانه ها مورد ابهام واقع می شود یا ورود آنان به خانه ها مورد پرسش قرار می گیرد و احیانا فیلم موبایلی از برخورد نامناسب یك مامور با یك زن، اینترنت را پر می كند و تازه هر وقت كه حادثه ای فجیع نظیر سعادت آباد یا خمینی شهر رخ دهد، این نیرو زیر سوال می رود كه چون مشغول بررسی موی زنان بوده، نتوانسته قاتل و متجاوز را دستگیر كند.

به عنوان نمونه اگرچه برخورد با بدحجابی های ساختارشكن و بسیار ناهنجار قطعا به عهده ناجاست، اما تا كی قرار است این موضوع صرفا از سوی نیروی انتظامی دنبال شود. حداقل بد نیست اكنون كه ناجا یك تنه وارد این میدان شده و هزینه های آن را هم می دهد، دست كم در رهگذر اقدامات خود، سرویس تحقیقاتی هم به نهادهای فرهنگی پركار! بدهد.

نگارنده صبح همین دیروز شاهد صحنه قابل تاملی بودم:

ورودی مترو صادقیه، سمت چپ یك خودرو ون گشت ارشاد ایستاده است. شیشه دودی ون اجازه تماشای داخل آن را نمی دهد. اما لبخند دختر جوانی كه كنار پنجره ون در حال گفتگو با خانم پلیس داخل ون است، نشان می دهد كه طرف مقابل هم خوش برخورد با او سخن می گوید.

دو پلیس زن دیگر كنار ورودی ایستگاه مترو ایستاده اند. یكی شان وقتی یك خانم آرایش كرده و... را می بیند با ملاطفت او را خطاب قرار می دهد و....

در حال حركت به داخل ایستگاه هستم و توقف نمی كنم. یكی دو نفر دیگر وقتی دو دختر جوان شل حجاب را می بینند، به آنها خبر می دهند كه دم در ماموران ناجا هستند. یكی از آنها بدون آن كه اصلا ناراحت شود، بلند می خندد و خطاب به دوست خود می گوید: انگار ما خیلی خفنیم، همه دارن به ما می گن!

همین مشاهده و دیگر مشاهدات نشان می دهد بسیاری از نسل جدید نسبت به موضوعی چون حجاب اصلا درك چندانی ندارند؛ هر چند به نظر می رسد از این پلیسهای زن حتی بیشتر از استدلال ردیف كردن آنها، همین لحن محبت آمیز است كه می تواند كمی اثر كند.
 

البته در كنار این برخورد مناسب، بارها برخوردهای نامناسب، به ویژه زمانی كه برخورد برای افراد غیرمنتظره بوده یا آن كه با واكنش شدید آنها یا نزدیكانشان همراه شده، رخ داده و چه بسا نه تنها زن و دختر مورد بازخواست، بلكه بسیاری از رهگذران و شاهدان را نسبت به حجاب بدبین كرده است.

اما یك پیشنهاد: حالا كه ماموران نیروی انتظامی دارند یك تنه جور دیگر نهادهای فرهنگی را می كشند، بد نیست صحبتهای دوطرفه ای كه بینشان با دختران و زنان به شل حجاب رد و بدل می شود را به عنوان یك پژوهش اجتماعی ثبت و جمع آوری كنند و به نهادهای پركار! فرهنگی بدهند، شاید آنها هم به خود زحمت دادند و تحت عنوان «علل و زمینه های بدحجابی» به اسم خودشان چاپ كنند!