توپ جمع کن ها را دریابید!

عصر ایران ورزشی، پوریا دیدار - برنامه 90  در هفته گذشته به موضوعی پرداخت که اگرچه چندان با اهمیت به نظر نمی رسید اما نشان از یک سوء استفاده از جانب مسئولین ذیربط می داد.

از ارکان برگزاری یک مسابقه فوتبال می توان به داوری، انتظامات ،پزشکان و ...اشاره کرد. اما در این میان گروهی هم هستند که به توپ جمع کن معروفند. توپ جمع کن ها  را می توان حافظان توپ فوتبال نامید؛ کسانی که با دوندگی ها ی خود تلاش می کنند توپ های فوتبال را، که اصلی ترین عنصر یک مسابقه هستند، جمع کنند و در موقع ضروری و لازم در حین یک مسابقه به بازیکنان درون مستطیل سبز برسانند.

آنها همچنین تلاش می کنند تا همچون یک نگهبان از گم شدن و کم شدن توپ های فوتبال جلوگیری کنند. در واقع اینها پاسداران توپ فوتبال، این وسیله فراری و حیاتی ورزش فوتبال، هستند.

بر حسب یک عرف و عادت همیشگی در تمام دنیا وظیفه این جمع آوری را نوجوانان علاقمند به فوتبال بر عهده می گیرند؛ نوجوانانی که به عشق فوتبال و نزدیک بودن به ستارگان فوتبال به ورزشگاه می آیند تا با سرکشی توپ فوتبال و فرار آن از مستطیل سبز مقابله کنند و با به تور انداختن توپ، آن بار دیگر راهی زمین کنند.

بی شک اگر عشق به فوتبال و بازیگوشی های این وروجک گرد نبود شاید هیچ نوجوان هیجان زده ای در گرما و سرما و از راههای دور به  ورزشگاه نمی آمد.

اما آیا صرف عشق و علاقه مفرط آنها به توپ فوتبال و این ورزش توجیه مناسبی برای برگزار کنندگان این ورزش است که آنها را به حال خود رها کنند و بدتر از آن با استدلال ها و توجیهاتی نظیر « که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها» و «عاشق نمی بایست طلب منفعت کند» از پرداخت حق خدمات آنها خودداری و آنان را حتی از قرار دادن سرویس ایاب و ذهاب محروم نمایند؟

 این مسئولین مدعی حرفه ای گری که دائما از ورزش حرفه ای فوتبال دم می زنند و هر نوع زیاده خواهی را تعبیر به حرفه ای گری می کنند آیا متوجه نیستند که توپ جمع کنی یک نوع ارائه خدمت است و مرام حرفه ای های واقعی اقتضا می کند که در قبال گرفتن خدمتی از جانب دیگری بهای آن را هم بپردازند؟ آیا نمی دانند شخص حرفه ای حق ندارد علاقه افراد به کارشان را دلیلی بر عدم مطالبه حقوق آن ها بدانند؟

همین آقایان حرفه ای که تا حقوق شان را دریافت نکرده اند حاضر به هیچ عملی نیستند و در صورت پرداخت نشدن دستمزدشان عالم و آدم را به خرمنگاهی آتش زده مبدل می کنند و انواع توهین ها و کژی ها را به زمین و زمان نسبت می دهند (و همه اینها را با حرفه ای گری توجیه می نمایند)، گویی فراموش کرده اند همان طور که خود تقاضا دارند تا با آنها به صورت حرفه ای برخورد شود دیگران هم این انتظار را دارند که در قبال ارائه خدماتشان به صورت حرفه ای با آنها مواجه شوند. این یکی از منطق های اخلاق حرفه ای است که «هر آنچه بر خود نمی پسندید بر دیگران هم نپسندید!» 

این آقایان حرفه ای اگر از اخلاق حرفه ای بهره ای نبرده اند دستکم به این فکر کنند و در ذهن خود تصور کنند که اگر روزی این عاشقان به توپ فوتبال نبودند و این خدمت بزرگ و پر اهمیت را انجام نمی دادند چه می شد.

 برای درک این موضوع فقط کافی است لحظه ای تصور کنند که اگر یک روز این « توپ جمع کن ها» نبودند و این خدمت را ارائه نمی دادند آنگاه بازی فوتبال چه بر سرش می آمد آیا مسئولین با این فوتبال می¬توانستند برای خود وجهه و اعتباری خریداری کنند؟ آیا مجبور نمی شدند عده ای را برای ارائه این خدمت استخدام کنند و پول های زیادی به آنها بپردازند؟

 اگر اندکی این مسائل را در ذهن خود مرور می کردند می توانستند درک کنند که این خدمت به ظاهر کوچک و پیش پا افتاده تا چه اندازه حیاتی و پر اهمیت است. در این صورت در می یافتند که  در حرفه ای گری تنها رسم عاشق کشی وجود ندارد، رسم سپاسگزاری در قبال ارائه خدمت هم وجود دارد؛ به خصوص اگر مستحقین قدردانی عاشق باشند و خدمت آنها نیز بر مبنای منطق سود و هزینه نباشد که قطعا حضور این عاشقان در فوتبال بسیار سودمندتر از نبودشان است.

فراموش نکنیم که تجربه ثابت کرده است تعدادی از این توپ جمع کن های امروزی بعدها به ستاره های ورزشی و یا اصحاب و مدیران ورزشی اعم از مربی و سرپرست و... تبدیل شده اند و اگر امروز به بزرگان آینده با نگاهی مسئولانه نگریسته نشود آیا این امر باعث نخواهد شد که برگان و مسئولان آینده همچون گذشتگان با آیندگان رفتار کنند. پس ای مسئولان اندکی مسئولیت باید!