سیاه و سفید تیم ملی

عصرایران ورزشی، عباس خادم الحسینی- تیم ملی ایران در جاکارتا موفق شد با نتیجه 4 بر یک از سد اندونزی بگذرد. سبک بازی تیم ملی در آن بازی دارای نکات مثبت و منفی بود. نکاتی که می شود از آن به عنوان سیاه و سفید نام برد. در زیر تحلیلی مختصر از همان سیاه و سفید ارائه شده است:



***سفید

- خیلی زود نابود می کند

تیم ملی ایران با کارلوس کی روش چه از لحاظ فنی و چه از لحاظ روحی و روانی رشد بسیاری کرده است. در بازی با اندونزی شاهد اتفاقی بودیم که کمتر در این سال ها طعمش را چشیده ایم. گل های زودهنگام خیلی زود از راه رسید و باعث شد تا استرس و فشار از روی فکر و روان بازیکنان برداشته شود.

بدون تردید کی روش خوب می دانست که در جاکارتا شرایط آب و هوایی به گونه ای است که هر چه به پایان بازی نزدیک می شویم، بازیکنان از لحاظ بدنی بیشتر تخلیه می شوند.

از این رو دستور داده بود تا در همان دقایق ابتدایی کا را یکسره کنند. حضور میداوودی و قاضی آن هم به صورت همزمان در ترکیب ثابت ایران، تمهیدی بود برای هر چه هجومی تر و زهردار شدن خط حمله تیم ملی که به خوبی هم نتیجه داد.

- زیبا هم بازی می کند

دیگر کم کم داشتیم از یاد می بردیم که بازیکنان ایرانی هم توان انجام دادن کارهای ترکیبی و تاکتیکی را دارند. مربیان قبلی تیم ملی هر چه در توان داشتند را صرف سر و سامان دادن به حواشی می کردند و در آن شلوغی شاید کمتر وقت می کردند که به مسائل تاکتیکی هم توجه کنند.

اما تیم کی روش تیمی کم حاشیه (بدون حاشیه؟) است. این خود فرصتی ارزشمند است تا کمی به پیشرفت فکر کرد. البته نباید از علم بالاتر کی روش نسبت به مربیان قبلی ایران هم گذشت.

 این نکته را هم نمی شود نادیده گرفت که ما بازیکنان خوبی داریم. حضور بازیکنانی نظیر جواد نکونام و آندو تیموریان که در لیگ های معتبری همچون اسپانیا و انگلیس توپ می زنند و توپ می زدند؛ وجود بازیکنانی مثل جباری که از فهم تاکتیکی بالایی برخوردارند، سبب می شود که مربی مثل کی روش راحت تر بتواند تفکراتش را به تیم تزریق کند.

نمود بازی ترکیبی و هماهنگی بازیکنان ایران را می شد در گلی که مجتبی جباری به ثمر رساند دید. آنجا که با یک حرکت ترکیبی موقعیت گلزنی فراهم شد و ...

- همبستگی و همدلی هم دارد

می گویند مهاجم اگر خودخواه نباشد مهاجم نیست. اما در خدمت تیم بودن و تاثیر گذاری مثبت در تیم، بسیار بهتر از خودخواهی یک مهاجم است. چیزی که در محمد قاضی مهاجم تیم ملی در بازی با اندونزی دیدیم. وی با آنکه در موقعیت تک به تک با دروازه بان اندونزی قرار داشت و خود می توانست ضربه بزند، اما با از خود گذشتگی توپ را به جباری که موقعیت بهتری داشت سپرد تا او دروازه را باز کند.

این تفکر از این منظر قابل تحسین است که امروز تیم ملی ایران به شدت نیازمند این نوع رفتارهاست. این نوع همبستگی ها بدون شک تاثیرات بسیار خوبی خواهد گذاشت.

نکته دیگری که در این چند بازی اخیر شاهدش بوده ایم، همدلی بازیکنان نیمکت نشین با بازیکنان داخل زمین است. در شادی های پس از گل تمامی نیمکت نشینان چنان شادی می کنند که گویی خود در میدان حضور دارند. این خود بسیار امیدوارکننده است. نوید این را می دهد که مسیری که تیم ملی دارد با سرمربی پرتغالی اش طی می کند، مسیر صحیحی است.



-  دفاع ضعف هایی دارد

آن چیزی که بسیاری از علاقه مندان به تیم ملی را نگران کرده است، ضعف خط دفاعی است. با آنکه نفراتی خوبی همچون عقیلی و سید جلال حسینی در قلب دفاع هستند، ولی باز هم شاهد دریافت گل هایی هستیم که آشکارا ضعف دفاع ایران را نشان می دهد.

ذکر این نکته هم اساسی است که منظور از دفاع در فوتبال روز دنیا فقط چهار نفر دفاع نیستند، بلکه کل تیم باید در فرایند دفاع شرکت کنند. چیزی که از آن به عنوان دفاع تیمی هم یاد می شود. تیم ملی ایران و اصولاً فوتبال ایران هنوز دارای سیستم منظمی در بازی نیست که به یکباره کل تیم در هنگام دفاع حالت دفاعی به خود بگیرد. چیزی که شاید کادر فنی تیم ملی آرام آرام در جهت رفع آن برآیند.