عصر ایران ورزشی، پرناز صدیق - خوزه مورینیو در حالی ال کلاسیکو را به پپ گواردیولا واگذار کرد که زمین و زمان برای پیروزی رئال مادرید در برابر بارسلونا مساعد بود.
رئال در صدر جدول لالیگا قرار داشت. مدتها بود که بالاتر از بارسلونا تیم های لالیگا را با بهترین نتایج متصور، از سر راه خود برمی داشت. مادریدی ها دیگر ضعیف نبودند. با اقتدار می بردند و امیدوار بودند که پیروزی در ال کلاسیکو، فاصله آنها را با بارسلونا به 9 امتیاز برساند.
تیم مورینیو هیچ مشکلی نداشت؛ چه از حیث شیوه بازی در زمین فوتبال، چه از حیث آمادگی جسمانی و روانی بازیکنانش و چه از حیث وحدت و همدلی اجزای تیم. ال کلاسیکو هم در سانتیاگو برنابئو برگزار می شد.
پس شانس رئال علی القاعده بیشتر بود؛ به گونه ای که حتی تماشاگران بارسا هم از رئال مادرید کنونی می ترسیدند. آنها شاید به کسب یک امیتاز از این بازی نیز رضایت داشتند. بالاتر از همه اینکه، رئال مادرید در ثانیه 21 بازی موفق شد دروازه بارسلونا را با اشتباه مضحک ویکتور والدز باز کند.
گل نخست رئال، با آن پیش زمینه مذکور، بسیاری را امیدوار کرد که رئال مادرید این بار پیروزی مقتدرانه ای را در برابر بارسلونا فراچنگ می آورد. اما در دقیقه 90 بازی، حساب کار 3 بر 1 به سود بارسلونا بود. تازه رئالی ها شانس آوردند که در ده دقیقه پایانی یکی دو گل دیگر نخوردند و گر نه با توجه به حملات وحشتناک بارسلونا بر روی دروازه رئال در اواخر بازی، اگر بازی با نتیجه 5 بر 1 هم به سود بارسلونا تمام می شد، کسی تعجب نمی کرد.
مورینیو برای پیروزی در برابر بارسلونا، همه راهها را پیموده است. او در نخستین ال کلاسیکو، تیمش را در سانتیاگو برنابئو به قصد مقهور کردن بارسا، هجومی چید اما نتیجه بازی 5 بر صفر به سود بارسا از کار درآمد. در بازی برگشت لالیگای سال قبل، مورینیو تیمش را با سیستمی کاملاً دفاعی روانه زمین کرد ولی نتیجه کار، چیزی جز تساوی نبود.
در لیگ قهرمانان اروپا هم ساختار دفاعی رئال مادرید در برابر بارسلونا، منجر به عبور رئال از سد بارسا نشد. در سوپر جام اسپانیا نیز تیم رشد کرده و هجومی چیده شده مورینیو باز هم نتوانست از پس بارسا برآید.
مورینیو در بازی رفت لیگ قهرمانان اروپا در سال گذشته، بعد از اخراج پپه از زمین بازی، تلاش کرد تا این نکته را در ذهن افکار عمومی فوتبالدوستان جهان جا بیندازد که پپه، مسی را مهار کرده بود و اخراج او از بازی، زمینه ساز شکست رئال مادرید شد. اما مسی در دو بازی سوپرجام و نیز در بازی شنبه شب این هفته، نشان داد که تدابیر تاکتیکی مورینیو برای مهار او، فقط گاهی می تواند نتیجه دهد و در اکثر اوقات، این تدابیر و تمهیدات مسی را از جریان بازی خارج نمی کند.
مورینیو در اینترمیلان و رئال مادرید، دو بار موفق شده که بارسای گواردیولا را شکست دهد و پنج بار نیز مغلوب گواردیولا شده است. بی تردید مورینیو مربی بزرگی است اما او حریف بارسلونای گواردیولا نمی شود. شکست های او در برابر گواردیولا، فقط ناشی از تکنیک بالای بازیکنان بارسلونا نیست بلکه مورینیو معمولاً جنگ تاکتیکی را به گواردیولا واگذار می کند؛ چیزی که در بازی شنبه شب بارسا و رئال نیز مشاهده شد.
بارسلونای گواردیولا اگر بهترین تیم تاریخ فوتبال هم نباشد، قطعاً جزو پنج تیم برتر تاریخ فوتبال است و مورینیو، حتی اگر برترین مربی تاریخ فوتبال هم باشد ( که البته هنوز شایسته چنین عنوانی نیست )، در برابر این بارسلونا کار چندانی از پیش نمی برد. این واقعیتی است که پپ گواردیولای بزرگ اکنون دیگر آن را اثبات کرده است.
هنوز امثال هیتزفیلد و فرگوسن از مورینیو جلوترند
این حرف بی انصافی است. مورینیو قطعا برترین مربی تاریخ فوتبال است. اگر گواردیولا رقیب او باشد (که نیست) پس باید بتواند اینتر را قهرمان اروپا کند.