6 نکته برای حامیان و مخالفان طرح سؤال از رئیس جمهور

عصرایران - بحث "سوال از رئیس جمهور" ، بار دیگر محل مناقشه شده است به گونه ای که در پی اعلام وصول این طرح عده ای از نمایندگان حامی دولت ، با ادعای این که رهبر معظم انقلاب مخالف این طرح هستند ، صحن علنی مجلس را ترک کردند.

در این باره چند نکته قابل توجه است:

1 - هر چند به نظر نگارنده این سطور ، کار دولت احمدی نژاد با سؤال از رئیس جمهور ، راست نمی گردد و اساساً سوال از وی ، فایده ای به حال ملت نخواهد داشت ، اما از آنجا که اولاً سوال از رئیس جمهور حق مجلس است و ثانیاً برای این که فشار بر مجلس برای عقب نشینی ، سنت نشود ، سؤال از رئیس جمهور ، بهتر از مسکوت ماندن آن است.

2 - مخالفان سوال از رئیس جمهور می گویند که این کار باعث تنش در جامعه می شود. اگر از آنها   پرسیده شود "چه تنشی؟" ، پاسخی نخواهند داشت چه آن که عمل به یکی از اصول قانون اساسی ، نه تنها تنش زا نیست بلکه "وظیفه" است.

در این کشور ، یک بار رئیس جمهوری به نام ابوالحسن بنی صدر ، با رأی عدم کفایت مجلس برکنار شد و بار دیگر ، رئیس جمهوری به نام محمود احمدی نژاد ، مورد سوال قرار گرفت و در هیچ کدام از دو مورد ، کشور دچار چالش نشد.
آیا به نظر مخالفان طرح سؤال ، نظام ، شرایطی بحرانی تر از جنگ و دوران تثبیت در اوائل شکل گیری اش دارد که در آن زمان برکناری رئیس جمهور ، مشکل زا نشد ولی امروز یک سوال ساده از وی ، تنش را خوانده می شود؟!

ادعای این که عمل به یک اصل از قانون اساسی ، تنش زاست ، بزرگ ترین اجحاف به قانون اساسی است.

3 - عده ای در خصوص مخالفت خود با طرح سوال از رئیس جمهور ، اعلام کرده اند که ممکن است احمدی نژاد ، همانند جلسه نخست سوال که پارسال انجام شد ، حرمت مجلس را بشکند و جلسه سوال را به شوخی برگزار کند و از این رو ، نباید سوال را مطرح کرد.

این رویکرد ، مصداق بارز "پاک کردن روی سوال" است. اگر واقعاً آنها معتقدند که رئیس جمهور حرمت ها را نگه نمی دارد و سوال ، که یکی از اصول قانون اساسی است را سبک می شمارد ، راهش این نیست که به او امتیار بدهند بلکه باید برخورد جدی تری نمایند تا هیچ کس به خود حق ندهد مجلس و قانون اساسی را سخیف بشمارد.

البته از حق نباید گذشت که حفظ حرمت هر امامزاده ای با متولی آن است و از این رو ، ابتدا از خود مجلسی ها انتظار می رود حرمت پارلمان را حفظ کنند و سپس نگهبان شأن آن در قبال تعرض های احتمالی دیگران باشند.

4 - به میان کشیدن پای مقام معظم رهبری به هر مساله ای آن هم از جانب کسانی که بیشترین ادعا را در تبعیت از ایشان دارند ، بزرگ ترین جفا به جایگاه رهبری است. این که حامیان احمدی نژاد بگویند مقام معظم رهبری مخالف طرح سؤال هستند و رئیس مجلس نیز پاسخ دهد که دستوری در این باب از جانب مقام معظم رهبری نرسیده ، خواه ناخواه اذهان را متوجه این سوال می کند که مگر قرار است مجلس در تصمیمات قانونی اش ، مصداق به مصداق از رهبری دستور بگیرد؟

این در حالی است که رهبر معظم انقلاب ، پیشتر در قبال مواردی این چنینی تصریح داشته اند که اگر جایی لازم باشد موضعی از جانب رهبری گرفته شود ، صراحتاً و شخصاً اعلام می کنند و نیازی به سخنگو ندارند.
از این رو لازم نیست برخی افراد منویات سیاسی و شخصی خود را به رهبری منتسب کنند و با هزینه کرد از این جایگاه ، اهداف خود را دنبال کنند و منت هم بگذارند.

5 - مخالفان می گویند رهبر معظم انقلاب بر وحدت قوا و اجتناب از تنش زایی در جامعه تأکید کرده اند و لذا نباید طرح سوال از رئیس جمهور اجرایی شود.
به نظر می رسد ، در فضای کنونی که انتقادات متعددی بر دولت وارد است ، بهترین راه ، طرح این انتقادات در فضایی شفاف و قانونمند است که "سوال از رئیس جمهور" یکی از همین راهکارهای "قانونی" است و در ذات خود به عنوان یکی از اصول قانون اساسی ،  هیچ تنش و مشکلی برای کشور ندارد مگر آن که رئیس جمهور بخواهد ان را به تنش بکشد.

از این رو ، اگر بخواهیم دستور رهبری مبنی بر اجتناب قوا از تنش را در این باره عملیاتی کنیم ، باید انتظارات را متوجه رئیس جمهور کنیم که در صحن مجلس تنش زایی ننماید و به جای پاسخ به سوالات نمایندگان مجلس ، حاشیه گویی نکند. قطعاً پاسخ های مستدل و محترمانه وی ،حتی اگر مورد پذیرش مجلسی ها و مردم هم نباشد ، تنش زا هم نخواهد بود.

6 - مگر جز این است که دولت خود را مبرا از خطا می داند و مدعی است برای انتقادات ، پاسخ دارد؟
پس چه بهتر که حامیان دولت ، به جای جنجال آفرینی ، اجازه دهند این فرصت در اختیار رئیس دولت قرار گیرد که در تریبون خانه ملت ، پاسخ های قانع کننده بدهد و خود را در مقابل تاریخ تبرئه کند.
واقعاً جای شگفتی است که حامیان دولت از یک سو مدعی وجود "پاسخ های متقن به سوالات مطروحه" هستند و از سوی دیگر ، اصرار می کنند که از رئیس جمهور سؤال نشود! ... و البته مردم هم در این میان ، هرچند تماشاگرند ، اما در عین حال ، تحلیل گر هم هستند.