مشرف ممکن است تصور کند ارتش پاکستان حتی در صورت مخالفت اکثریت مردم، از وی حمایت خواهد کرد. اما به نظر می رسد که این امید، امیدی واهی و خطرناک باشد، زیرا شاه ایران یک بار آن را تجربه کرده است.

عصر ایران – مجله آن لاین nolaS در یکی از مقالات خود به وقایع اخیر پاکستان پرداخته و اوضاع کنونی این کشور را شکستی برای سیاست های خارجه جورج بوش رئیس جمهور آمریکا در این قدرت هسته ای که پایگاهی برای القاعده به منظور عملی کردن توطئه های خود علیه دنیای غرب قلمداد می شود، برآورد کرده است.

به گزارش عصر ایران (asriran.com) به نقل از این مجله، ترور بی نظیر بوتو نخست وزیر اسبق پاکستان موجی از خشونت را در اسلام آباد و کراچی به راه انداخته و در حالی که حامیان وی پرویز مشرف رئیس جمهوری کنونی این کشور را مسئول آن می دانند، وی انگشت اتهام خود را به سوی تندروهای مسلمان نشانه رفته است.

از سویی بی ثباتی ایجاد شده در پاکستان یادآور این مطلب است که کابینه بوش در حالی جنگ در دو جبهه را دنبال می کند که موفقیتی در هیچ یک حاصل نشده است. بوش صدها میلیارد دلار را به سروسامان دادن اوضاع نابسامان عراق اختصاص داده و در حالی که تلاش می کند با جنگ با القاعده، افغانستان را از نو بسازد، قصد هدایت پاکستان به سمت دموکراسی را دارد. اما پرسش آن است که آیا مشرف به سرنوشتی مشابه سرنوشت شاه ایران مبتلا خواهد شد؟

صدور مجوز بازگشت بوتو به خانه از سوی واشنگتن، در واقع تثبیت مشروعیت مشرف بود. اما اکنون پاکستان با وضعی برآشفته مواجه است و به نظر می رسد که بوش طرح دیگری را برای مواجهه با آن در دست نداشته باشد. از آنجاکه پاکستان یک قدرت هسته ای است و القاعده از آن به عنوان پایگاهی برای انجام نقشه های تروریستی خود علیه غرب استفاده می کند، این شکست برای آمریکا به نوعی توجیه ناپذیر بوده و امنیت این کشور را در معرض چنان خطری خواهد انداخت که عراق تاکنون نینداخته است.

پرواضح است که حامیان حزب مردم پاکستان به رهبری بوتو، مشرف را مسئول مرگ پیشوای خود می دانند، حال این قضاوت منصفانه یا غیرمنصفانه باشد. چنانچه این احساس در سراسر پاکستان گسترانده شود، بقای مشرف به امری دشوار تبدیل خواهد شد.

آینده پاکستان تاریک و مبهم متصور می شود و سرنوشت آتی آن با سرنوشت آمریکا در هم گره خورده است. هزینه های اختصاص یافته برای حملات یازدهم سپتامبر 2001 از بانک های پاکستان به فلوریدا سرازیر شده و القاعده از این کشور به عنوان مکان ترانزیتی به داخل افغانستان استفاده می کند.

در همین حال بی ثباتی در پاکستان ممکن است به داخل افغانستان نیز کشیده شود و جان 26 هزار سرباز آمریکایی و نیروهای ناتو را در این کشور به خطر اندازد. هنوز مشخص نیست که افغانستان آنقدر ثبات یافته که بتواند از چنین بحرانی جان سالم بدر برد یا نه؟

چنانچه حزب مردم پاکستان جانشینی را برای بی نظیر بوتو انتخاب کند و این حزب همچنان متحد باقی بماند و اگر انتخابات در کوتاه ترین زمان ممکن انجام شود، خطر رفع می شود. اما چنانچه اغتشاش و آشوب تداوم یابد، تندروهای مسلمان از این وضعیت نفع خواهند برد.

برای خارج شدن از بحران کنونی، بوش باید مشرف را مجبور کند تا دادگاه عالی پاکستان را مجددا به رسمیت بشناسد. همچنین به حزب مردم باید اجازه داد تا بدون دخالت نظامی، جانشینی را برای بوتو برگزینند. انتخابات زودهنگام باید انجام و کشور به سوی قانونی مدنی روانه شود.

اما اگر مردم پاکستان آمریکا و دموکراسی را با دیکتاتوری نظامی، برچیده شدن ظالمانه سیستم قضایی و بی ثباتی سیاسی مرتبط تشخیص دهند، آنگاه به سوی نوع دیگری از سیاست هدایت می شوند که چندان به مذاق ایالات متحده خوش نخواهد آمد.

مشرف ممکن است تصور کند ارتش پاکستان حتی در صورت مخالفت اکثریت مردم، از وی حمایت خواهد کرد. اما به نظر می رسد که این امید، امیدی واهی و خطرناک باشد، زیرا شاه ایران یک بار آن را تجربه کرده است.