عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی گفت: برای این که هم گرایی منطقه ای آرمانی، در همه کشورهای ایران تاریخی یا فلات فرهنگی ایران صورت بگیرد، باید هم اراده مردمی و هم اراده سیاسی باشد.

به گزارش عصر ایران، دکتر صفر عبدالله، در دیدار مدیران پویش مردمی حمایت از تشکیل اتحادیه کشورهای وارث تمدن ایرانی، گفت: من آرزو می کنم که ما به درجه ای برسیم که یکدیگر را درک کنیم و بفهمیم و بتوانیم درباره فردای ایران و ایرانیان و زبان پارسی و تمدن ایرانی باندیشیم ...؛ اندیشه کنیم که ایرانیان و ایرانی تباران چه می خواهند و مطالعه باید کرد که روشنفکران در راستای هم گرایی چه کاری می توانند بکنند.

به نظر من باید در این مرحله ی حساس تیز هوشی را از دست ندهیم و نباید فراموش بکنیم که ایرانیان با آن سابقه ی شکوهمند تاریخی و فرهنگ بی مانند خویش، دشمنان فراوانی هم داشته اند و دارند و امروز هم متاسفانه مجبور هستند که از خود و فرهنگ خود دفاع بکنند.

او افزود: برای هم گرای و حفظ فرهنگ ایرانی ما باید دست کم در مرحله اول، در این راستا برای مقطع 50 سال، یا 100 سال بعد برنامه بریزیم و فکر کنیم که چگونه در آینده، ایران بزرگ فرهنگی را احیا بکنیم و زبان پارسی را که مایه و پایه ی هستی ماست و میراث گران بهای نیاکان مان است، حفظ بکنیم و گسترش بدهیم ... .

این نکته ای است که باید برنامه ریزی بشود و با درایت و مصلحت بتوانیم پیش برویم. هرگز فراموش نکنیم که ایران زمانی قدرت فایقه در جهان بوده است (حدود 1000 سال) منظورم از زمان هخامنشیان تا حمله ی اعراب؛ و کم قومی به اندازه ی ایرانیان در تمدن جهان سهم داشته است. ما باید کاری بکنیم که فرزندانمان نیز فراموش نکنند که از کجا آمده اند و به کجا می روند!؟ چرا شش نفر یهودی می توانند بنشینند و بررسی بکنند و طرح دولت هزار اندی سال پیش از دست رفته ایشان را بکشند و جالب این است که دولت هم بسازند و امروز در جهان هم نفوذ داشته باشند؟ این یک واقعیت است. چرا ما فکر نکنیم؟ ما باید دست یکدیگر را بگیریم و برای گسترش فرهنگ و تمدن و زبان فارسی و هویت ایرانی خود تلاش بکنیم و در این راه هیچ چیز را دریغ نداریم. باید میان اقوام ایرانی تبار و پارسی زبان هیچ مرزی و موانعی نباشد؛ همه گونه موانعی برداشته شود ... .

وی با بیان این که منظور ما از برداشتن مرزها، مرز بندی های جعلی فرهنگی است؛ نه مرزهای سیاسی، تأکید کرد: البته در این راه، مشکلات زیادی هست. مثلاً در سفر اخیرم به ایران، در همایشی در بابلسر، وقتی یک سخنران درباره ایران و فرهنگ و تمدن ایرانی صحبت کرد، خانمی از باکو برخاست و گفت که این تمدن، ایرانی نیست؛ تمدن اقوام مختلف است که من در پاسخ گفتم شما یک موضوع علمی را چگونه می توانید انکار کنید؟ این که این تمدن، ایرانی است، حرف تازه ای از این سخنران نیست؛ چرا که بسیاری از اروپایی ها، سیصد سال پیش هم این حرفها را گفتند.

این استاد زبان و ادب فارسی دانشگاه آلماتی، با اتکا به اندیشه ی فردیناند دی ساسیور) Ferdinand de Saussure) گفت که وقتی زبان را از دست می دهی، هویت از دست می رود و تاکید نمود: آن چه که ما را امروز نگه داشته است، زبان فارسی و این میراث بزرگ و گرانسنگ تاریخی، علمی و فرهنگی ماست که به زبان شیرین پارسی ثبت شده است و آن ادبیات بی مانند که جهانیان را تسخیر کرده است. زبان و ادب پارسی همه چیز ماست! اگر این زبان نمی بود، امروز ما معلوم نبود، که بودیم و چی کسانی بوده ایم؛ امروز هم این فرهنگ و این زبان دشمنانی دارد در برخی از کشورها تحت فشار شدید است و ما پارسی زبانان باید با هوش باشیم و جلوی همه گونه بی عدالتی ها را بگیریم ...

دکتر عبدالله افزود: در هفتاد سال اخیر در کتاب های درسی مدارس ایران، اشعاری از صدرالدین عینی یا عبید رجب از تاجیکستان و در کتاب های که برای کودکان تاجیکستان نشر شده، اشعاری از ایرج میرزا، شاعر معروف ایران، انتشار شده بود و ما هرگز نمی دانستیم که ایرج میرزا همشهری ما نیست؛ یعنی در ذهن ما هرگز احساس بی یگانگی نیست و ما از یگانگی فرهنگی حرف می زنیم. این همه از برکت زبان پارسی و آن میراث گرانبهایی است که به زبان یگانه ی ما، «پارسی»، نوشته شده است و هم اکنون نیز در درون کشورهای روس و ترک زبانی که در قفقاز و در آسیای مرکزی هستند، در هر جای از این کشورها، جای پای فرهنگ و تمدن ایرانی را می بینید و در این مناطق هیچ جا نیست که در گذشته ها تحت تاثیر فرهنگ و تمدن ایرانی نباشد.

دکتر صفر عبدالله در ادامه ی صحبت گفت: میان ایرانیان و تاجیکها که از یک تبار هستند، هیچ جدایی فرهنگی نبوده و جدایی های بین ما، جدایی های مصنوعی است و ما باید این را درک کنیم و کاری کنیم که همه این را درک کنند و بفهمند.

وی افزود: بیگانگان آمدند، بخشی از کشورها را گرفتند و تحت تصرف خود درآوردند و ایدئولوژی خود را جاری کردند؛ اما «آب اگر صد پاره گردد، باز با هم آشناست».

برنده نشان زرین یگانگی اقوام قزاقستان، با بیان این که فرهنگ می تواند در توانمندی های اقتصادی کشورهای منطقه سهم بسیار جدی داشته باشد، گفت: بزرگترین فاجعه ما در زبان، تغییر خط است. از این رو، اولین برنامه ما باید این باشد که خط فارسی را در منطقه احیا کنیم.

دکتر عبدالله افزود: برای این که همگرایی منطقه ای آرمانی، در کشورهای ایران تاریخی یا فلات فرهنگی ایران صورت بگیرد، باید هم اراده مردمی و هم اراده سیاسی باشد و ایران به عنوان کشور مادر و کشور نیرومند منطقه، باید تلاش کند که ارتباط خود را با کشورهای منطقه و بیش از همه با کشورهای همزبان و هم خون و هم تبار و همجوار نزدیک کند و بدون ایدئولوژی، رابطه اقتصادی و فرهنگی خوبی با آنان داشته باشد.

عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به این که بدون اراده سیاسی کاری نمی توان کرد، افزود: من بسیار دلم می خواهد که کشورهای ما، با در نظر داشت هم تباری و همجوار و همزبانی و هم خونی، همگرایی خوبی داشته باشند؛ و این کار را ایران باید پیگیری کند و بقیه کشورها هم باید آماده همکاری باشند.

عبدالله در پایان با تأکید بر این که قبله من سوی ایران است و بس، گفت: امیدوارم، همه کسانی که ایران را دوست می دارند با اندیشه همرایی و تشکیل اتحادیه کشورهای وارث تمدن ایرانی، همراه شوند.

گفتنی است در ابتدای این دیدار، حسین رمضانی خردمردی، مدیر پویش مردمی «حمایت از تشکیل اتحادیه کشورهای وارث تمدن ایرانی»، خلاصه ای از فعالیت های پویش را تشریح کرد.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه