عصر ایران ؛ نهال موسوی - رادیو بخشی از زندگی روزانه اقشار و احاد مختلف مردم در جامعه است، بسیاری در ماشین، محل کار، روی تخت بیمارستان، آسایشگاه ها و ... همیشه رادیویی روشن دارند و شاید بتوان گفت بدون لحظه ای خاموش شدن دل در گرو این جعبه جادویی دارند.
بیشتر هنرمندان شناخته شده سینما و تلویزیون هم هر کدام به نوعی در ابتدا شروع به فعالیت خود در رادیو فعالیت داشته اند و در بیشتر اوقات به دلیل فضای گرم و صمیمی موجود در آن بعنوان شیرینترین زمان کاری از آن یاد میکنند. (هنرمندانی چون خسرو شکیبایی، مهران مدیری، فرهاد اصلانی و ...)
بعد از ابلاغ قانون "منع بهکارگیری بازنشستگان" در بسیاری از ادارات و نهادها با استناد به این قانون ادامه کار بازنشستهها ممنوع شده است و اتفاقا این اقدامی بجا و درست برای تزریق خون جوان به کل سیستم اداری کشور است.
اما بر اساس همین قانون در صدا و سیما بخش معاونت صدا (تولید رادیو) هم اتفاقاتی رقم خورده است به این گونه که تعداد زیادی از هنرمندان رادیو (که در میان آنها چهرههای مشهوری هم دیده می شود) قادر نیستند حتی به شکل پاره وقت هم به فعالیت خود ادامه دهند. علی الخصوص هنرمندانی که در "رادیو نمایش" فعالیت دارند و بیشتر متمرکز بر تولید برنامه های نمایشی هستند و بازیگران رادیو هستند.
هنرمندان رادیو مانند بازیگران تلویزیون و سینما نیستند که اگر در بخشی از صدا و سیما مانند "معاونت صدا" فعالیت نداشته باشند بتوانند با بخش خصوصی (نمایش خانگی) یا بخشهای دیگر تلویزیون، سینما و تئاتر همکاری داشته باشند. تنها امکان کار برای آنها رادیو است و چون در این زمینه بخش خصوصی وجود ندارد و تمام رادیوهای موجود در ایران متعلق به صداوسیما است، چه سرنوشتی انتظار این هنرمندان را میکشد؟
در نتیجه اگر قرار باشد براساس این قانون همکاری با هنرمندان پیشکسوت رادیو قطع شود هنرمندان زیادی (که هنوز قادر به فعالیت هستند) امکان ادامه کار را از دست میدهند و جز خانهنشینی و بیکاری و عوارض ناشی از آن ثمرهای در پی نخواهد داشت.
از هنرمندان رادیو معمولا به این شکل یاد می شود که آنها مظلوم هستند به دلیل اینکه علی رغم تمام زحمتهایی که در زمینه هنری مربوطه خودشان میکشند اما به دلیل آنکه کسی با سیما و چهره آنها آشنایی ندارد آنچنان که درخور است از مواهب شهرت و معروفیت (مانند تلویزیون و سینما) در جامعه بهرهمند نمی شوند. این واقعیتی غیر قابل انکار است و و به همین دلیل خطر به انزوا رفتن برای آنها بیشتر احساس می شود و بیکاری برای آنها نابود کننده است.
آیا این قانون در قبال بازیگران تلویزیون و سینما هم اجرا می شود؟ طرح این مسئله برای این نیست که بگوئیم باید اتفاق بیافتد بلکه از این منظر است که اگر چنین شود نقشهای سن بالا یا پیرمرد و پیرزنها را چه کسانی باید ایفا کنند؟ در مورد هنرمندان رادیو هم همین قضیه صدق می کند. یعنی هر برخوردی که با هنرمندانی که در زمینه هنرهای تصویری فعالیت دارند انجام میشود باید برای هنرمندان رادیو هم لحاظ شود.
در رادیو و هنر دوبله بخش زیادی از آموزش و تربیت حاصل همکاری صداپیشههای جوان در کنار همکاران پیشکسوت است، این قضیه عدم فعالیت هنرمندان بازنشسته جدای از مسائل مطرح شده خطر قطع شدن زنجیره انتقال تجربه به نسل جدید را هم به همراه دارد.
چه نیکوست که رادیو به شکلی چاره اندیشی کرده و در قالب مجموعه برنامههایی که به صورت بخش خصوصی تهیه میشود اقدام به خرید آنها کرده و با مدیریت این مسئله از طرفی هم از این هنرمندان حمایت کرده است و هم امکان رقابت و ارتقا سطح کیفی برنامهها را به همراه دارد. (اصطلاحا بیرون سپاری تولید برنامه های نمایشی)
در گذشته که مشکل مالی وجود نداشت پروژههایی وجود داشت با عنوان "پرده دوم" که در آن آثار وزینی با کارگردانان و بازیگران رادیو تولید میشد و محصول نهایی که برای پخش آماده میگشت را رادیو از کارگردان و تهیه کننده آن خریداری میکرد، اگر باز چنین اقداماتی صورت گیرد و با استفاده از اسپانسر و بخش خصوصی برنامه های در اختیار هنرمندان قرار داده شود این اقدام بسیار مفید خواهد بود. (البته اگر از باند بازی و پارتی بازی به دور باشد و معیار کیفیت و شایستگی باشد)
بهرجهت این هنرمندان در تمام زندگی خود به شکل حرفهای وقت و جان خود را در اختیار رادیو قرار داده اند حال که به سن بازنشستگی رسیده اند مدیران رادیو هم باید به گونهای عمل کنند که این حس به آن هنرمندان منتقل نشود که ایکاش به جای این همه زحمت در رادیو، وقتم را برای تلویزیون یا سینما و ... میگذاشتم، هم معروفتر بودم هم امکان کار برایم هنوز باقی بود. هنرمندان رادیو واقعا مستحق چنین رویکردی نیستند.
لطفانمایندگان محترم مجلس براساس اعلام قاطع خودمبنی براینکه شرکت های وابسته به بانک های دولتی هم شامل قانون منع بکارگیری بازنشستگان میشودولی متاسفانه مدیران وکارکنان محترم بازنسشته هنوزهیچ اهمیتی به قانون نمیدهندرسیدگی کنند.