- مهرماه سال 59 هنگامي كه ارتش تا دندان مسلح عراق در برابر تعداد كمي از رزمندگان محلي مستقر در خرمشهر زمينگير شد و 45 روز تلفات داد تا بتواند شهر را بگيرد ، در توجيه مقاومت سپاه و نيروهاي مردمي در خرمشهر ، راديو عراق براي اين كه بر اين افتضاح عظيم ارتش عراق سرپوش بگذارد اعلام كرد: «مقاومت نيروها در خرمشهر در اثر ترس از جوخه هاي اعدامي است كه به منظور اعدام افراد فراري از جبهه در پشت سر نيروهاي ايراني تشكيل شده است.»
- عراق براي اشغال خرمشهر در پاييز سال 1359 كه فقط ده ها تن از بچه هاي سپاه و بسيج و مردم محلي با كمترين سلاح و مهمات در آن بودند ، 45روز پشت دروازه هاي خرمشهر جنگيد و تلفات داد.
- در عمليات «بيت المقدس» ارديبهشت خرداد سال1361 كه منجر بر آزادسازي شهر خرمشهر و مناطق وسيعي از جنوب كشور شد ، ارتش عراق با به جاي گذاردن بيش از 16 هزار كشته و زخمي و 19 هزار اسير ، مجبور به فرار شد.
- در عمليات «بيت المقدس» ، 5400 كيلومتر مربع از اراضي جمهوري اسلامي از جمله مراكز مهمي چون شهر خرمشهر ، هويزه و پادگان حميد ، طي 25 روز نبرد سخت توسط رزمندگان اسلام از اشغال دشمن آزاد گرديد.
- خرداد سال 61 ، رزمندگان اسلام فقط در يك روز و نيم نبرد در خرمشهر ، كه ده ها هزار سرباز عراقي مجهز به پيشرفته ترين سلاح ها ، تانك ها و تجهيزات در آن مستقر بودند ، اين شهر را آزاد نمودند.
- درعمليات بزرگ فتح المبين ، تبليغات عراق از «تارومارشدن 12 لشكر ايران» ، در حملات موفق عراق و «به كنترل گرفتن اوضاع جبهه هاي شوش و دزفول» سخن گفت و در عمليات بيت المقدس كه به آزادسازي خرمشهر انجاميد ، عراق از «وارد آوردن خسارات سنگين به نفرات و تجهيزات ايراني ها» و «سركوب نيروهاي ايراني و به اسارت گرفتن آن ها» سخن به ميان آورد.
- عراق در سال 61 ، سنگين ترين ضربه ها را از ايران خورد كه عمده آن فتح خرمشهر بود. در آن سال رژيم متجاوز صدام ، هر لحظه كار خود را تمام شده مي دانست. ولي با كمك هاي تسليحاتي و مالي كشورهاي غربي از جمله آمريكا ، اين ضعف را جبران نمود. صدام در مراسم اعطاي نشان به «حميد شعبان» فرمانده نيروي هوايي عراق ، در اين باره گفته است:
سال 1361 ميلادي (1982) ، براي ما سال خيلي دشواري بود. در آن سال ، از محمره (خرمشهر) عقب نشيني كرديم كه از بوق و كرناهاي ايران ، آهنگ اشغال بصره و اشغال سرزمين هاي عراق شنيده مي شد. به زعم همه اين ها ، تصميم گرفتيم فقط از بغداد دفاع كنيم. چون با خود گفتيم بايد به فكر آن لحظه بود كه سربازان ايراني به پيش مي تازند و به سوي بغداد مي آيند. از اين رو گارد رياست جمهوري را فقط براي دفاع از بغداد بسيج و آماده كرديم. بنا داشتيم گارد رياست جمهوري را در اطراف شهر بغداد مستقر كنيم تا بتواند در خارج از پايتخت همراه با ديگر پرسنل ارتش ، با دشمن پيكار كند.»