اين بيشتر يک شوخى بوده است. اکنون در آمريکا محافظه کاران نو به پايان کار خود رسيده اند. خيلى خوب مى بود اگر مى دانستيم که بولتون، ولفوويتس و رامسفلد امروزه راجع به اعمال خود در خاورميانه چگونه فکر مى کنند.

آيا هنوز پل ولفوويتس را به ياد داريد؟ او همان مرد کوتاه قامتى است که صدايى مونوتن و ملايم دارد. وى همان فردى است که اعتقاد داشت عراقيها از سربازان آمريکايى بعنوان نيروهاى آزاديبخش استقبال به عمل خواهند آورد. ولفوويتس در آن زمان معاون وزير دفاع وقت آمريکا و مرد شماره 2 پنتاگون بود. وى اکنون رياست بانک جهانى را عهده دار است. ولفوويتس نمونه اى عينى از دانايى و حماقت در کنار يکديگر و يا به عبارت ديگر همزيستى شعور و ساده لوحى بشرى است.

او همان آرمانگرايى بود که در استقرار دمکراسى در کره جنوبى و فيليپين به آمريکا کمک کرده است. وى همچنين يکى از طراحان برخورد دوگانه آمريکا در خاورميانه بوده است: برخورد با ظالمان و مستبدان درست در هنگامى که ايشان بر روى نفت نشسته اند. دمکراسى بر روى زمين خدا: همين گونه بايد باشد، تاريخ اين گونه مى خواهد.

اين رويايى زيبا است و هيچ اتهامى نيز به پل ولفوويتس بخاطر داشتن چنين رويايى وارد نيست. ولى در اينجا به وى اتهام وارد مى شود که چرا و با چه سهل انگارى بايد ولفوويتس به افرادى همچون احمد چلبى استناد کرده و با چه حماقتى بايد حرفهاى او را بعنوان حرفهاى خود بفروشد.

_ ايده هايى نو _ درست 2 روز پيش از استعفا

ولفوويتس به عنوان يکى از اولين افرادى که 50 درصد به حق و 50 درصد بناحق نومحافظه کار خطاب مى شوند، رفت. او واقعا يک نومحافظه کار بود، نومحافظه کارى که بشدت از ليببراليسم انزجار داشت. وى بشدت تحت تاثير آرمان گرايى آمريکايى قرار داشت، آرمان گرايى که گر چه در طول اقدام خود، همه کارها را اشتباه انجام مى دهد ولى در نهايت همه چيز را درست مى کند. اين حرفى است که چرچيل راجع به آمريکا عنوان داشته است. ليکن دونالد رامسفلد يک نومحافظه کار و آرمانگرا همچون ولفوويتس نيست.

او يک ملى گراى آمريکايى است که خواهان جنگ عليه صدام بوده است، زيرا بنظر وى کار درست براى آمريکا همين بوده است. او مى خواست با نيروهاى نظامى کم و بدون مقاومت خاصى نبرد را ببرد. وى بر خلاف نومحافظه کاران از مراحل روند ساختن ملت چيز زيادى نمى دانست. محافظه کاران نو که مى خواستند پاى خود به خاورميانه را باز کنند بايد در واقع با ارتشى بزرگ اين کار را مى کردند. ملى گراهاى دور و بر رامسفلد و چنى به دنبال انتقام گرفتن بخاطر 11 سپتامبر بودند و صدام را بسيار خطرناکتر از طالبان مضحک در افغانستان مى انگاشتند.

نکته طنز در اين ميان آن است که به ذهن رامسفلد دقيقا 2 روز پيش از اخراج اصلاحاتى براى استراتژى عراق خطور کرده بودند. 2 روز پيش از اخراج _ گويى رامسفلد پيش از اين اصلا وقت نداشته است.

- بولتون، مدل کله شق، مدل اول آمريکا - بعنوان ديپلمات سازمان ملل

جان بولتون به آن دسته از ارواح خدمتگزارى تعلق داشت که همواره پيرامون شخصيتهاى قوى همچون رامسفلد مى چرخند. داگلاس فيث نيز چنين روحى بود. آيا کسى وى را بخاطر دارد؟ وى آن دسته از ماموران اطلاعاتى که به خود اجازه گفتن مطالبى راجع به تسليحات کشتار جمعى عراق بر خلاف نظرات واشنگتن را مى دادند به تباهى مى کشاند. بولتون بعنوان نماينده آمريکا سر از سازمان ملل متحد درآورد که اين نيز خود جکى ديگر بود: بولتون مدل کله شق از نوع اول آمريکا در سازمان ملل بعنوان ديپلمات! وى سرانجام اکنون استعفا کرده است.

خيلى خوب مى شد اگر مى دانستيم ولفوويتس، رامسفلد و بولتون راجع به کارهايى که در عراق و در کل خاورميانه انجام داده اند، اکنون چه طرز فکرى دارند. آيا آنها از دست خود ناراحتند؟ آيا آنها با خود مى گويند:« چه مى شد، اگر ...؟» آيا آنها به اين امور مى انديشند؟ آيا آنها دچار نوعى تناقض و تضاد بين ايده هاى خود و به مرحله اجرا در آوردن آنها شده اند؟

نومحافظه کاران و عراق _ اينها مواد اوليه ساخت روحيه و احساسات ضد آمريکايى در خاورميانه بوده اند. ولى ايده پايه و مبناى جريان نومحافظه کار که بر اساس آن وضعيت موجود نمى تواند هر چيزى باشد به خصوص اگر روابط بسيار ناعادلانه باشند _ همانند خاورميانه _ هم اکنون هم در آن زمان و هم در حال حاضر مشخص و عيان است. اين بازى روزگار است که اکنون بايد هم در مقابل جريان نومحافظه کار و هم در مقابل افراد نومحافظه کار از چنين نگرش و ايده اى دفاع کرد.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه