ترفند جديد آمريكا براي بلعيدن عراق

 روزنامه "جمهوری اسلامی"  در سرمقاله خود نوشت:
از اواخر هفته گذشته، زمزمه مشاركت علاوي و مالكي در اداره دولت به صورت نوبتي در محافل سياسي پيچيد و اكنون عليرغم آنكه آن روزها جدي گرفته نشده بود، به نظر مي‏رسد به صورت جدي در مراكز تصميم‏گيري بغداد مطرح است.

اين طرح، كه سومين طرح آمريكا براي بلعيدن عراق در اين مرحله مي‏باشد، مي‏گويد: مدت 4 سال نخست‏وزيري عراق به دو مرحله دو ساله تقسيم شود و هر يك از رهبران دو ائتلاف العراقيه و دولت قانونمند يعني اياد علاوي و نوري المالكي به مدت دو سال عهده‏دار پست نخست‏وزيري باشند.

اولين طرح آمريكا براي بلعيدن حكومت عراق بعد از روشن شدن نتايج انتخابات مجلس اين كشور و ناكامي ائتلاف العراقيه در به دست آوردن اكثريت مطلق كرسي‏هاي مجلس، اين بود كه به دليل اينكه ائتلاف العراقيه دو كرسي بيش از ائتلاف دولت قانونمند دارد، اياد علاوي استحقاق نخست‏وزير شدن دارد و او بايد كابينه آينده عراق را تشكيل دهد. اين طرح، با توجه به اينكه ائتلاف‏هاي ديگر حاضر به همراهي با ائتلاف العراقيه نشدند، با شكست مواجه شد.

طرح دوم آمريكا، پيشنهاد رياست جمهوري به مالكي و نخست‏وزيري به اياد علاوي بود. اين طرح نيز شكست خورد و حتي تهديد علاوي به شروع جنگ داخلي هم نتوانست راه را براي نخست‏وزير شدن وي باز كند.

طرح سوم آمريكا، كه اكنون روي ميز رؤساي احزاب و ائتلاف‏هاي عراقي است و در محافل سياسي اين كشور تا حدودي جدي گرفته شده، هرچند در ظاهر نوعي عقب‏نشيني علاوي و ائتلاف او تلقي مي‏شود لكن در باطن خود با شيطنتي همراه است كه از دو طرح قبلي خطرناكتر به نظر مي‏رسد. طرح اول، اصولاً زمينه‏اي براي اجرائي شدن نداشت، زيرا تعداد كرسي‏هاي لازم مجلس در اختيار علاوي نبود. طرح دوم نيز از اين نظر كه رياست جمهوري طبق قانون اساسي عراق فاقد اختيارات اجرائي است و بيشتر يك مقام تشريفاتي است نمي‏توانست ائتلاف را راضي نمايد، به ويژه آنكه ائتلاف ملي يعني جناح‏هاي قدرتمند صدر و مجلس اعلا و ساير همراهان آنها را نيز در برابر خود داشت كما اينكه ائتلاف كردها را نيز ناديده مي‏گرفت. اما طرح جديد، با توجه به اينكه از ظاهري فريبنده برخوردار است و مي‏تواند ائتلاف قانونمند را دچار وسوسه نمايد ولي در عين حال اهداف شومي را در خود پنهان كرده است، خطرناك به نظر مي‏رسد.

اگر طرح سوم آمريكا اجرا شود، علاوي چه دو سال اول را در اختيار بگيرد ياد و سال دوم را، اهداف آمريكا محقق خواهد شد. زيرا در صورتي كه مسئوليت دولت در دو سال اول به عهده او گذاشته شود، او به كمك اشغالگران آمريكايي اوضاع را چنان به دلخواه آمريكائي‏ها به پيش مي‏برد كه يا اصولاً زمينه‏اي براي نخست‏وزير شدن مالكي باقي نماند و يا اگر دولت را از علاوي تحويل بگيرد امكاني براي كار كردن نداشته باشد.
علاوي در اين دو سال به كمك آمريكا مهره‏هاي بعثي را به حكومت، ارتش و دستگاه‏هاي امنيتي برخواهد گرداند و مجاري اقتصادي را نيز به كساني خواهد سپرد كه مورد نظر آمريكا هستند و با قدرت گرفتن اين مجموعه در زمينه‏هاي سياسي، اقتصادي، نظامي و امنيتي جائي براي كار كردن افرادي مانند مالكي باقي نخواهد ماند.

در فرض دوم، يعني اگر نوري مالكي نخست وزيري را در دو سال اول عهده‏دار شود و اياد علاوي در دو سال دوم اداره دولت را در اختيار بگيرد، در آن صورت علاوي با اقداماتي از جنس آنچه گفته شد زمينه را براي انتخابات سوم مجلس، كه مقدمه تشكيل دولت بعدي است، به گونه‏اي خواهيد چيد كه هيچ شانسي براي برنده شدن احزاب رقيب و يا حتي ورود آنها به انتخابات وجود نداشته باشد.

 علاوي، به عنوان يك عنصر لائيك وابسته به آمريكا، اصولاً افكار و اعتقادات ضدديني و ضد ملي خود را پنهان نمي‏كند، براي همكاري با بعثي‏ها و سپردن مجاري امور حساس به آنها مشكل ندارد، نگاه او به مسائل امنيتي عراق با نگاه اشغالگران منطبق است و آمادگي دارد منافع ملي عراق را فداي منافع خود و اشغالگران و بعثي‏ها كند. طبيعي است اگر چنين فردي زمام امور عراق را در دو سال پاياني حكومت در دست داشته باشد، كليه منافذ را به روي رقباي خود يعني كساني كه استقلال عراق و آزادي مردم اين كشور را مي‏خواهند و با ادامه سلطه اشغالگران بر عراق و قدرت گرفتن مجدد بعثي‏ها مخالفند، خواهد بست و آنها را براي هميشه از رسيدن به قدرت محروم خواهد ساخت.

بنابراين، مقابله با طرح سوم آمريكا، عليرغم ظاهر فريبنده‏اي كه دارد، امري ضروري است كه احزاب عراقي به ويژه ائتلاف‏هاي دولت قانون، ملي و كرد نبايد از آن غافل شوند. راه نجات عراق در اين مرحله اينست كه اين سه جناح با همديگر ائتلاف كنند و آمريكا را در طرحي كه براي بلعيدن عراق با ظاهري قانوني به صحنه آورده است ناكام نمايند.

در اين ماجرا، بحث شيعه و سني مطرح نيست، بلكه بحث اسلام گرايان و لائيك‏ها مطرح است و خوابي كه آمريكا و مهره‏هاي شيطان بزرگ براي عراق ديده‏اند اينست كه اين كشور را تحويل عناصر ضددين، وابسته به بيگانگان و بعثي‏هاي خونخوار بدهند، عناصري كه نه با شيعه سر سازگاري دارند و نه با اهل سنت. درست به همين دليل است كه رهبران احزاب غيروابسته بايد با كوتاه آمدن از بعضي خواسته‏هاي خود زمينه را براي يك ائتلاف قدرتمند جهت تشكيل دولت فراهم نمايند تا آمريكا نتواند با روي كار آوردن علاوي، به اهداف شوم خود در عراق برسد.