عصر ایران - آیا مدیران اجرایی کشور مثلاً شهردار، مدیرکل، استاندار، وزیر باید فقیر باشند یا ثروتمند؟
سال هاست که در ایران، طرز تفکری را جا انداخته اند که مسؤولان حتماً باید فقیر و ندار باشند تا درد فقرا را بفهمند.
اما
شاید بهتر باشد در این گزاره تجدیدنظر کنیم و بگوییم کسی که خودش فقیر
بوده و برغم حضور در مناصب مدیریتی، نتوانسته یک زندگی آبرومند از طریق حلال و مشروع برای خانواده اش تأمین کند،
اساساً شخص مدیر و مدبری نیست و لذا نمی تواند در مدیریت عمومی اش نیز
موفق باشد.
کسب ثروت حلال، نه نقطه ضعف که مایه مباهات است.
این
که گفته اند حاکم اسلامی باید همانند مردمان عادی و تهیدست زندگی کند،
ناظر به رهبر جامعه است که در خصوص هر دو رهبر جمهوری اسلامی مصداق عینی
داشته و واقعاً هم عملی شده است، نه این که شرط هر مدیریت اجرایی در جمهوری
اسلامی، فقر و نداری باشد و مدیران به تهیدستی شان افتخار کنند!
منظور اکثریت مردم این است که دولت محل سوداگری دولت مردان نیست وبا زیرمجموعه دولت نباید از رانت دولتی بودن به سود خود بهره ببرند
میانه روی در همه امور اولاترین کار است
هر نداری به منصب و مدیریت می رسه از هول حلیم می افته تو دیگ