اعلام خبر سفر رئيس محترم جمهوري به نيويورك و شركت در جلسه شوراي امنيت از آن دست ابداعاتي است كه به نظر نميرسد چندان به نفع منافع ملي ايران باشد. سوال كليدي آن است كه هدف اصلي اين سفر چيست؟ در حالي كه اعضاي شوراي امنيت سازمان ملل به تصميم نهايي خود نزديك شدهاند، اين سفر دربردارنده چه اهدافي است؟ اگر رئيسجمهور و مقامات عاليرتبه به نتيجه جديدي در ارتباط با پرونده هستهاي ايران رسيدهاند، چه نيازي به اين سفر طولاني است؟
چنانچه آن ابتكارات و ابداعات در تهران نيز اعلام شود، دقايقي بعد تمام جهان و بالطبع دولتهاي موثر در شوراي امنيت از آن باخبر خواهند شد. بديهي است هرگونه اثرگذاري در تصميم شوراي امنيت درگير طرح و برنامه جديد ايران است. واضح است تصميم جديد ايران نيز نميتواند برآمده از نظر فردي رئيسجمهور باشد. قطعي است تصميم در اين خصوص ميبايد در چارچوب نظرات سران نظام باشد.از سوي ديگر سطح مقامات شركتكننده در شوراي امنيت سفراي تامالاختيار دولتها هستند.نماينده ايران نيز هماكنون دكتر جواد ظريف است و ديگر مقامات درگير در سازمان ملل متحد و شوراي امنيت، همسطح ايشان خواهند بود. جلسه شوراي امنيت با مجمع عمومي سازمان ملل متحد متفاوت است. مثلا روسايجمهور كشورها، پادشاهان و نخست وزيران كشورها به صورت ساليانه در مجمع عمومي سخنراني ميكنند، اما شركت و سخنراني در شوراي امنيت از قواعد ديگري تبعيت ميكند. مساله ديگر نحوه برخورد سفراي كشورهاي عضو شوراي امنيت، خاصه نمايندگان چين و روسيه است.. در حالي كه اين دو كشور به ظاهر از متحدان ايران به حساب ميآيند، سفير روسيه سفر احمدينژاد را بيفايده و سفير چين اين سفر را بيمعنا دانستند. بديهي است پروتكلهاي موجود نحوه مشاركت روساي كشورها را تابع ضوابط و اصولي تعريف كرده است.
نبايد با اقدامات غيرمتعارف موجب تنزيل جايگاه خود شويم. ضمن آنكه معلوم نيست نحوه برخورد مقامات سازمان ملل با ايشان چگونه خواهد بود. در پايان، رئيسجمهور در حالي تصميم به سفر گرفتهاند كه به صورت رسمي در چند روز گذشته سخن از كندن دندهعقب و ترمز قطار هستهاي راندهاند. چنانچه اعضاي شوراي امنيت از ايشان در اين باره پرسش نمايند، چه جوابي خواهند داشت؟ آيا رئيس جمهور در اين روزها به جمعبندي جديدي رسيدهاند كه ميخواهند آن را در شوراي امنيت مطرح كنند، يا مساله ديگري در ميان است؟ كاش مسوولان تصميمگير، در طول ماههاي گذشته به نصايح و توصيههاي مدبرانه كارشناسان و سياستمداران توجه بيشتري مبذول ميداشتند تا كار كشور امروز بدينجا نكشد. يعني تعيين سرنوشت كشور به دست اغيار نيفتد.